Column | Geen idee

Om erachter te komen wat ik moet gaan stemmen voor de waterschapsverkiezingen, zocht ik mijn toevlucht tot een kieswijzer. Er waren voor de hand liggende kwesties over extra waterschapsbelastingen voor bedrijven en of je het belangrijk vindt dat al het oppervlaktewater schoon genoeg is om in te zwemmen, maar het werd ingewikkelder toen de online verkiezingsquiz wilde weten of burgerinitiatieven direct op de agenda moesten bij de waterschappen. Oei, dacht ik. Zo’n initiatief komt soms ook door druk van het bedrijfsleven, burgerinitiatieven zijn soms verkapte bedrijfsinitiatieven. Vertwijfeld besloot ik om hier maar even neutraal in te blijven.

Daarna volgden vragen over wat ik de gewenste hoogte van het waterpeil vond en toen ik naar mijn mening over verzilting werd gevraagd, klapte ik duizelig mijn laptop dicht. Er was zoveel waar ik niet het fijne van wist, maar waar ik wel een standpunt over moest hebben om een weloverwogen stem uit te kunnen brengen. Wat ook niet hielp was dat ik onlangs een boer sprak over de gevolgen van klimaatverandering voor zijn bedrijf.

„De weersextremen zijn vreselijk”, mompelde hij. „Als je land doorweekt is wil je al dat water zo snel mogelijk afvoeren, anders gaat de boel rotten. Maar als het een maand later opeens wekenlang boven de 30 graden is, dan heb je dat water weer nodig. Waar sla je het in de tussentijd op? Waar haal je het geld en de ruimte vandaan? Beregenen is op termijn ook geen doen. Als ik te veel water gebruik, daalt het grondwaterpeil waardoor de boel op termijn alleen maar nog meer verdroogt.”

Gelukkig vonden de waterschappen voor zijn afvoer en bevloeiing een oplossing. „Voorlopig gaat het”, zei hij. „Maar wat als er nog langere droogtes komen, of nog heviger neerslag? Ieder jaar houden we vanaf het inzaaien tot aan het oogsten ons hart vast. We krijgen de kriebels als we het weerbericht alleen al aanzetten. Bang voor weken regen, bang voor elke hittegolf. Ik ben inmiddels gestopt met het volgen van veertiendaagse weersvoorspellingen, ik kon er niet meer van slapen.”

Ik voelde zijn machteloosheid en wanhoop. Hij gaat gebukt onder weersextremen die zijn ontstaan doordat bestuurders decennialang alle waarschuwingen voor klimaatopwarming in de wind sloegen. Kleine boeren zoals hij krijgen de rekening gepresenteerd voor andermans wanbeleid. Als ik dan van zo’n kieswijzer de vraag krijg of alleen de agrarische sector alle kosten moet dragen van het waterschap voor landbouw, of je hun het besproeien van hun land moet verbieden tijdens droogte, tja, dan weet ik het zelf ook niet meer. Laat staan of stemmen voor de waterschappen überhaupt nog ergens op slaat.