Column | Een zelf

Al struinend over het internet stuitte ik op het lichaam van Elon Musk, dat onlangs een sensatie veroorzaakte omdat het tegenwoordig zo dun is. In juli was Musk nog een stuk voller, waar hij online flink om werd gefatshamed, maar nu zat hij opeens strak in het vel. Op Twitter werd hem gevraagd hoe hij dit voor elkaar had gekregen. Musk antwoordde dat het vooral door vasten kwam. En, oh ja, ook door Wegovy, een medicijn dat voor obesitas en diabetes wordt gebruikt en dat onder andere de eetlust onderdrukt en de bloedsuikerspiegel stabiliseert.

Meteen ontstond er zo’n grote vraag naar dit middel, dat er inmiddels tekorten zijn. Jammer voor hen die het om medische redenen nodig hebben, maar ja, dan had het maar niet zo’n makkelijke weg naar schoonheid, ik bedoel slankheid, moeten zijn. Inmiddels gaat het gerucht ook dat Kim Kardashian vergelijkbare medicatie gebruikt om probleem- en vooral moeiteloos af te vallen.

Je zou niet meer van zoiets moeten opkijken: beroemdheden laten al decennia vet wegzuigen, hun maag verkleinen en ribben verwijderen om hun figuur te verbeteren. Als ze nu hun toevlucht zoeken in farmacie in plaats van chirurgie vloeit er tenminste geen bloed meer. Desondanks bleef het me dwarszitten en belde ik uiteindelijk een vriendin die jarenlang boulimia had.

„Het gaat er helemaal niet om dat er een nieuwe manier is gevonden om aan je gewicht te sleutelen”, zei ze, „en ook niet dat invloedrijke figuren zo het gebruik van medicatie – met mogelijke bijwerkingen – voor esthetische doeleinden normaliseren.”

„Waar gaat het dan wel om?”

„Dat ze een gietkanaal hebben voor onrust. Het draait hier niet om kilo’s maar om controle.”

Hm. Als twintiger heb ik een tijdlang te fanatiek gesport. Ik hield mezelf voor dat ik dat deed voor mijn mentale welzijn, maar ik was op een zeker moment zo druk bezig met trainingsschema’s en afgepaste maaltijden dat het niet meer om gemoed ging, maar om grip. Hoe meer mijn omvang afnam, hoe meer ik het gevoel had dat ik er echt mocht zijn. Omdat ik discipline had. Omdat ik mijn lichaam mijn wil had opgelegd.

Gelukkig wist ik, met veel moeite, het tij te keren. Ik zag in dat ik niet bezig was met het aanmaken van endorfines maar met het beteugelen van onmacht.

De Amerikaanse dichteres en Nobelprijswinnaar Louise Glück leed als jonge vrouw jarenlang aan anorexia. Naderhand schreef ze dat het bij eetstoornissen niet gaat om zelfdestructie, maar juist om zelfcónstructie: „Om een plausibel zelf te maken.”

Een zelf dat haar driften en omvang onder controle heeft, dacht ik, terwijl ik nog meer foto’s van Elon Musk bekeek.

Een zelf waar je eindelijk mee wilt leven.