Bij de Pixies wordt zelfs de zeehondenhuil meegejoeld

Toch knap. Heb je een avond lang een uitverkochte en springende concertzaal overladen met je iconische, muzikale nalatenschap, krijg je het toch voor elkaar om geen enkel woord tot de zaal met uitzinnige fans te richten.

Black Francis (of Frank Black, geboren als Charles Thompson) draait er zijn hand niet voor om, donderdagavond in een tot de nok gevulde Amsterdamse Melkweg, die vrijdag wederom zou volstromen. Met zijn legendarische indierockband Pixies jekkerde hij er in twee uur maar liefst vierendertig nummers doorheen. Maar hij zei dus – overigens geheel volgens verwachting – he-le-maal niets.

Francis houdt van kilte en ongemak: hij heeft er zijn carrière aan te danken. Daarom zingt (en schreeuwt) hij over onderwaterwerelden, aliens, incest en geweld – al dan niet uit de Bijbel. Het maakte de Pixies tot een belangrijk rolmodel van de band die wél de massa zou veroveren en de rock-‘n-roll voorgoed veranderde: Nirvana.

Lees ook dit interview met de Pixies: ‘Wij zijn een surrealistische band’

Behalve de tekstuele vervreemding is ook de muzikale invloed op Kurt Cobain onmiskenbaar. Luister maar naar (weliswaar postuum bekroonde) hits als ‘Gigantic’, ‘Tame’ of ‘Gouge Away’: één simpele doch pakkende baslijn is meer dan voldoende om het nummer te dragen, en na ieder uitgebeend couplet mogen de gitaren in het refrein op volle kracht meebulderen. Het is precies die dynamische alchemie die Nevermind deed ontploffen.

Bij vlagen geniaal

Die truc werkt ook in de Melkweg, tijdens een show die bij vlagen geniaal was, soms genadeloos inkakte, maar uiteindelijk uitmondde in een nostalgisch meezingfeest waarbij het publiek zelfs de karakteristieke zeehondenhuil uit ‘Where Is My Mind’ meejoelde.

Even leek het onmogelijke alsnog te geschieden, toen Francis de stilte doorbrak door opeens keihard „HEY!” te schreeuwen. Helaas: die kreet was niet gericht aan de toeschouwers, maar het begin van het gelijknamige nummer, waarvan de tweede regel luidt: „Been trying to meet you” en het refrein Francis’ levensfilosofie samenvat in veertien keer dezelfde verzuchting: „We’re chained.”