Betoverende elegie voor een Zwitserse boerenknecht

In een afgelegen Zwitsers dal valt alleenstaande moeder Anna op landarbeider Marco, een stille, trage en tedere loebas en een buitenstaander van het ‘Flachland’. Zij is postbode en ’s avonds barvrouw in de dorpskroeg, Marco lijkt een ideale invalvader voor dochtertje Julia. Ze trouwen, maar dan blijkt Marco te lijden aan een hersentumor die volgens de neuroloog zijn impulscontrole en karakter zal aantasten.

Drii Winter werd opgenomen in een hoog, smal en steil dal waar het gras noodgedwongen nog met de zeis wordt gesneden. Veel rollen zijn voor echte bergbewoners, hoofdrolspeler Simon Wisler is een veehouder die regisseur Michael Koch ontdekte op een locaal worsteltoernooi. De film asemt een documentair soort authenticiteit. Marco’s Werdegang volgt de seizoenen, we vergapen ons aan kristalheldere natuurbeelden en verbluffende shots van hooibalen die door de mist aan kabels uit alpenweiden naar beneden zoeven. Al staat ook hier de tijd niet stil: zo is er een opname van een derderangs Bollywoodfilm op een gletscher.

Bij wijze van stilistisch contrapunt kondigt een Alpenkoor als in een Griekse tragedie ontwikkelingen meerstemmig aan. Dat vrij modieus trucje past wonderwel in Drii Winter, dat geen Griekse tragedie is waar ambities en intenties heroïsch botsen, met grotesk resultaat. Eerder het tegendeel: een berustende meditatie over leven en dood dat de natuur zijn beloop gunt.

Regisseur Koch vermoedt dat leven tussen bergmassieven onder dreiging van modderstromen en sneeuwlawines een meer intieme, bescheiden als fatalistische relatie met de natuur bevordert. Deze zwijgzame Alpenbewoners lijken hun lot kalmer te aanvaarden dan vlaklanders, misleid door de schijn van veiligheid en controle. Drii Winter is een betoverende, troostrijke én leerzame elegie die doet inzien dat de schoonheid van het leven zich niet alleen bij de geboorte openbaart maar ook als de dood nadert.