Avontuurlijke gerechten, pittig en volop vegetarisch

Ingeklemd tussen de A’DAM Toren en Yvie, de 110 meter hoge woontoren-in-aanbouw in Overhoeks, zit een restaurant dat naadloos aansluit bij zijn omgeving: Public Space. Clean, strak, vijftig tinten grijs, anoniem en héél internationaal; de voertaal is er vanzelfsprekend Engels. Het is your allday social space; je kunt er afspreken om bij te praten met een flat white en een cinnamon bun. ’s Avonds vloeit de space geruisloos over in restaurant en gaat het vuur aan: er wordt gekookt dat het een aard heeft!

Wat ons eerst van het hart moet: de mensen van Public Space zijn zo aardig dat je ze meteen een lintje namens de stad Amsterdam wil uitreiken. Ten tweede: je zit er werkelijk lekker, met dank aan de eetstoelen en fauteuils. Het interieur valt sowieso als een gemakkelijke jas om het lijf; het is design, maar wel van het prettige, uitgebalanceerde soort.

Maar ja, zodra een zaak modern heet, wordt het concept shared dining van stal gehaald. Ook bij Public Space prikken we weer in één schaaltje, dat tegelijk met álle andere schaaltjes op tafel komt, een hardnekkige choreografiefout. We gaan er niet tegen demonstreren op de Dam, maar kunnen we gewoon weer allemaal ons eigen bordje eten krijgen?

Eigenlijk vreemd dat de vriendengroep achter Public Space overstag ging voor shared dining, terwijl ze in hun kookstijl lef hebben en niet settelen voor mainstream. De gerechten zijn avontuurlijk, alhoewel het ene meer geslaagd dan het andere.

Onze borrelhapjes zijn jerk chicken (7,-) en bhaji met citroenyoghurt (4,-). De kippendij is op z’n Jamaicaans pittig gemarineerd (de kok komt van Jamaica) en vervolgens geroosterd; het levert smaak en sappigheid op. De bhaji, een Indiaas frituursel met uiringen, is – menen we – van tarwebloem in plaats van kikkererwtenmeel, maar wel heerlijk. De yoghurt is niet alleen friszuur, maar heeft fijne chilivlokken en een sterk rokerige smaak, grappig! Deze yoghurt komen we later weer tegen bij de aubergines.

Die aubergines (11,-) zijn geroosterd, zijdezacht en overdekt met krokante pinda’s en we proeven een zweem van tabak, heel prikkelend. Dit gerecht is, net als veel van de kleinere gerechten bij Public Space, vegetarisch; ook bij de schorseneren met cantharellen en sabayon (15,-) zit geen vlees of vis. Die schorseneren zijn weer gegrild, de paddenstoelen hebben hooguit even de plaat geraakt en zijn verder vooral rauw, en de sabayon is pittig, héél pittig. Dit eten is niet voor doetjes, zoveel is duidelijk.

Vanaf nu lijkt de vlam in de pan, de chef voelt geen enkele remming meer, ofwel hij proeft zijn gerechten niet. De octopus met krabemulsie en bimi (20,-) is ook weer héél pittig – net een hete Thaise curry, zo eentje met vier rode pepertjes. Het is op het randje van aanvaardbaar en de bijgeleverde zoetzure zaden van Oostindische kers (nasturtium) bewijzen hier een goede dienst. De schol met foreleitjes en venkel (20,-), een dikke moot perfect gegaarde vis, is te zout, waardoor de subtiele smaken weggevaagd worden.

De klimaatverandering is inmiddels in ons eigen lijf aan de gang, deze hittegolf doet naar brood snakken. Dat brood, een lief bolletje fluffy flatbread (4,-), komt te laat, want de vrolijke stuiterbal die ons bedient loopt zich de benen uit het lijf om alle tafels bij te houden. Daarmee komen we op een ander punt: het is druk in de zaak, en om het in keurig Engels te zeggen: slightly understaffed. Zowel op het bord als op de vloer is het te onrustig, het dendert maar door.

Prettig rustpunt dient zich aan als de jongeman aan tafel de niet alledaagse (natuur)wijnen laat proeven en er iets over vertelt. Dan ontpopt Public Space zich toch tot een bijzondere, gewaagde culinaire plek en slaat onze twijfel om in enthousiasme.

Recensent en journalist Petra Possel test wekelijks een restaurant in en om Amsterdam.