Anti-musical is geschikt voor liefhebbers en haters van musicals

Als de voorstelling al even bezig is komt er opeens nog iemand de schouwburgzaal binnen. Beduusd loopt de vrouw (rugzak, winterjas, muts) over het podium waar een uitbundige musical plaatsvindt. De technici proberen haar tegen te houden, maar als ze haar vragen zich te identificeren blijkt ze ‘de schaamte’ te zijn. Even later lopen (ook bepakt en bezakt) ‘angst’ en ‘intens verdriet’ de speelvloer op.

Deze typische Jetse-Batelaan-ingreep vormt een sleutelscène in Een leuk avondje uit, de fascinerende nieuwe voorstelling van de gevierde theatermaker. De nieuwe creatie is een heuse musical, waarin een reeks klassieke songs uit het genre in vol ornaat worden uitgevoerd door een groep van acht spelers. Met één twist: er wordt op extreem zacht gezongen, terwijl de gesprekken van de crewleden aan de zijlijn hard worden versterkt. Zo ontstaat een intens geestig contrast tussen de gedempte drukdoenerij van de musical en de dagdagelijkse gesprekjes van de crewleden, die de tijd verdrijven door flink over de cast te roddelen.

Gezond of banaal escapisme

Als de personificaties van schaamte, angst en verdriet ten tonele verschijnen wordt de kernvraag van de voorstelling duidelijk: zijn entertainmentproducten een gezonde manier om de persoonlijke kwetsuren van het publiek te kanaliseren, of banaal escapisme dat ons juist laf doet wegkijken van échte pijn (die van onszelf en die van de ander)?

In een briljante passage schakelen de technici de hulp van het publiek in om de ongewenste emoties (en daarmee alles wat niet binnen de gladgestreken musicalrealiteit past) letterlijk buiten de deur te houden.

Batelaan is echter een te gewiekste theatermaker om een eenzijdige aanklacht neer te zetten: door de manier waarop de crewleden langzaam in de musical worden opgenomen komen ze ondanks alles tóch met hun eigen kwetsbaarheid in contact. Zo blijft Een leuk avondje uit tot het einde toe boeiend voor zowel liefhebbers als haters van musicals.