Als je geliefde niet blijkt te zijn wie je dacht

Veel in de debuutfilm van de Engelse regisseur Aleem Khan is autobiografisch: het feit dat zijn witte Britse moeder met haar Pakistaanse jeugdliefde trouwde en zich tot de islam bekeerde, en de thema’s rondom bi-culturele identiteit en homoseksualiteit.

Zijn moeder hielp actrice Joanna Scanlan die in After Love moeder Fahima/Mary Hussain speelt zelfs met de research. Maar Khan vroeg van zijn echte moeder ook om te accepteren dat hij haar fictieve alter-ego een reis liet maken die in haar leven nooit heeft plaatsgevonden.

Hij stuurt zijn personage na de dood van haar echtgenoot, een veerbootkapitein, namelijk het Kanaal over, van Kent naar Calais. Daar ontdekt zij dat haar man een dubbelleven leidde. Die plot bevat een aantal verrassingselementen, en veel van de film gaat over hoe ze daarmee omgaat. De grote vraag van de film is: wie ben ik nog als mijn geliefde niet was wie ik dacht?

Er zit veel pijn in de film. De pijn van verlies. Van rouw. Van het automatisme van twee kopjes thee zetten als er nog maar één persoon is om ze leeg te drinken. Van een kinderloos huwelijk. Van het bekijken en aanraken van het lichaam waarvan Mary dacht dat er ooit van gehouden werd. Het lichaam waarvan ze ooit dacht dat het van hem hield. Een lichaam dat niet alleen vroom is, maar ook verleidelijk mag zijn. Van het omdoen en weer afdoen en dan toch weer omknopen van haar hoofddoek. Intense, intieme zintuigelijke details waarin ze zichzelf herontdekt en wij haar.

Keer op keer luistert Mary de voicemailberichten af die haar man voor haar insprak als hij voor mijn werk naar Frankrijk voer en zij op de krijtrotsen naar hem zwaaide. Tot ze moet ervaren dat ook aan die berichten een houdbaarheidsdatum zit. De film is een mooi kleinood, waarin de personages soms verkeerd op elkaar reageren en dan gezamenlijk goede oplossingen vinden. Zelfs als de pijn nooit helemaal verdwijnt. Hij transformeert.