Abstractie krijgt vorm op debuut Mathilde Nobel

Naast musiceren schildert Mathilde Nobel, en dat hoor je, met een beetje fantasie. Met fijne penseeltjes brengt ze details aan in de met lange streken aangebrachte basiskleuren. Af en toe een rits vette beats, dan vluchtige synths op de achtergrond, haar dromerige zang er een beetje omheen cirkelend. Zoals ‘Bliss’, met het geluid als een prepared piano in een verwrongen melodie waaronder gebroken beats vrij spel krijgen. Vervreemdend soms, zoals in ‘I Eat Air’, waarin Nobels stem een bizar – en een beetje creepy – instrument wordt.

De muziek op het eerste volledige album van de Oud-Beijerlandse is donker en onvoorspelbaar, en doet denken aan acts als Arca en Burial. Vaak abstract, maar telkens vinden haar geluiden vorm en worden haarnummers liedjes. Dankzij de soms lieflijke, dan weer spookachtig zang van Nobel komt ook Björk als referentie op. Maar ze klinkt toch vooral als zichzelf: je voelt de diepe emotionele laag in dit heel menselijke, elektronische album.