N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2022/07/data87944187-10d4af.jpg)
Nick Cave schrikt niet terug voor transformatie. Dat de wilde sjamaan van weleer een psalmen declamerend idool met een liefde voor keramieken zou worden, zagen de fans niet aankomen. Zijn nieuwste album Seven Psalms ontstond tijdens de opnamen van het recente Carnage, als meditatieve tegenhanger. Zonder melodie, zonder drums, zonder zangpartij. Met slechts de nevelige klanken van rechterhand Warren Ellis als begeleiding, spreekt Cave zeven zelfgeschreven psalmen uit.
De teksten zijn schuldbewust, vertwijfeld, hunkerend. Ieder gebed is een poging om ‘God’ te naderen. Zijn godsbeeld legde Cave ooit uit in zijn Red Hand Files: ‘God is love, which is why I have difficulty relating to the atheist position.’
In 23 minuten dat het album duurt, wordt zijn volhardende toon steeds indringender. ‘Such Things Should Never Happen (But They Do)’ over een moedermus die haar kind uit het nest ziet vallen, is observerend en schrijnend. Soms doemt een simpele muzikale frase op, zoals in ‘Splendour, Glorious Splendour’. Met groots effect.
