N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie
Rock Frontman Alex Turner van Arctic Monkeys verruilt op zijn nieuwe album zijn stellige rockpersona voor een onzekere playboy.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data92123968-c0d130.jpg)
Wat op het vorige album niet lukte, gebeurt nu: de Arctic Monkeys hebben hun gedaantewisseling volbracht. Na vijf rockalbums en één inzinking (Tranquility Base Hotel & Casino, 2018) verschijnt nu The Car, waarop melodie, instrumentatie en uitvoering stijlvol samenvallen. De sfeer is nostalgisch. Violen vlijen zich op zijdezachte pianoakkoorden, drums houden zich in, orkestraties cirkelen rond als rokerige accenten.
Alex Turner fleemt, croont en fluistert. Zijn stellige rockpersona is ingeruild voor een onzekere playboy die het verleden bezingt, gesymboliseerd door spiegelbollen en de Rivièra. Anders dan op Tranquility… kloppen nu de melodieën: ze zijn even kwijnend als de van verlangen druipende violen, maar ‘Mr. Schwarz’ en ‘Body Paint’ kregen gedragen climaxen en een hunkerend refrein. Turner, die het hele album componeerde, wilde orkest en band afwisselen. De rockdetails zijn minimaal. Hoe dat live zal uitpakken is spannend.
