N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Muziek
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/04/cdtilzer.jpg)
Duisternis en licht zijn een blijvende inspiratiebron voor kunstenaars. De Duitse pianist en componist Marion von Tilzer, woonachtig in Amsterdam, weefde er indringende muziek omheen op haar nieuwe album Into Eternity. Het hart ervan is een drieluik rondom een ontroerende brief van de Joodse Vilma Grunwald aan haar man. Beiden zaten – ieder met één van hun zoons – gevangen in een ander deel van Auschwitz. Vilma verkoos haar kind Jan, gedoemd te sterven door een lichamelijke handicap, te volgen naar de gaskamers.
Vlak ervoor schreef ze haar man een liefdevolle brief, waarin ze hem moed insprak voor het leven na het kamp, een leven dat, laat ze doorschemeren, ondanks het lijden waardevol blijft.
Uit de duistere onrust van het openingsdeel laat Von Tilzer de gezongen brief zich langzaam – met zachte strijkers en de hartenklop van de piano – uit de drek van Auschwitz verheffen. En in het slotdeel herovert ze de onschuld op de haat en het kwaad door de eenvoud van een slaapliedje, een prachtige dialoog tussen alt Bella Adamova en de wegdromende cello van Maya Fridman.
In de vijf resterende stukken borduurt Von Tilzer voort op de gedachte dat de deur van de dood niet noodzakelijkerwijs naar het donker hoeft te leiden. Het zou evengoed een reis naar het licht kunnen zijn. Brief en muziek stemmen tot nadenken. Want het ging in Auschwitz niet om ‘wat wij vroegen van het leven’, schreef overlevende en psycholoog Viktor Frankl, ‘maar wat het leven vroeg van ons’.
