N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data92386993-b26a62.jpg)
In een tijd van vloeibare identiteiten en geslachten kan de sopranist grenzen doorbreken. Maar is de klassieke wereld al zover? De Braziliaanse mannelijke sopraan Bruno de Sá kan Romeo zingen in Bellini’s I Capuleti et I Montecchi, maar zijn stem past de rol van Julia eigenlijk veel beter, maar daar – zegt hij – durft een operahuis hem nog niet voor te vragen.
Voor zijn debuutalbum Roma Travestita bleef hij daarom aan de veilige kant. Hij nam aria’s op uit de barok, toen door een pauselijke ban vrouwen in Rome niet in de kerk of opera mochten zingen. Het luidde de gouden tijden in van de castraat: de jongenssopraan wiens hoge stem werd behouden door een pijnlijke chirurgische ingreep, die de vrouwelijke karakters voor hun rekening namen. Dat repertoire past De Sá volmaakt. Zijn stem blijft – ook in de hoogste noten – vloeien en kleuren als honing. Het maakt nieuwsgierig wat hij kan in moderner repertoire. Misschien iets voor een vernieuwend huis als De Nationale Opera?
