Sopraan Rainelle Krause speelt Koningin van de Nacht: ‘Fijn een personage te zingen dat niet mooi hoeft te zijn’

Dinsdag 28 november

Meditatieroutines

Vanavond generale repetitie. Enigszins gestrest flans ik last minute nog een maaltijd voor mezelf in elkaar. Generale repetities zijn voor mij volwaardige voorstellingen en ik wil met volle energie zingen. Net als op voorstellingsdagen probeer ik daarom overdag niet te hard te praten en ook niet te veel te zingen. Zo ben je als zanger eigenlijk altijd met je lijf en gezondheid bezig.

Over het reizen, de eenzaamheid, de adrenalinepieken en het vele verhuizen heb ik dan nog niks gezegd, maar dat is soms echt een aanval op je zenuwen. Gelukkig heb ik meditatieroutines ontwikkeld om mezelf tot rust te brengen en zijn er collega’s, vrienden en familie die me allen op hun eigen manier helpen om me veerkrachtig, verbonden en verzorgd te blijven voelen.

Woensdag 29 november

Extreem lichamelijk

De generale verliep heel goed, en ook de dirigent, Minasi, leek zeer tevreden. Tijdens zo’n laatste repetitie probeert iedereen alle muzikale en taalkundige nuances mee te nemen waarin we de afgelopen weken zijn gecoacht. Geruggensteund door de energie van het publiek is het verbazingwekkend te merken hoeveel er op het allerlaatste moment nog op zijn plaats valt.

Mijn hoeveelste Koningin van de Nacht is dit? Ik zou de tel moeten bijhouden, maar ik ben hem kwijt. Voor de eerste helft van 2024 staan Zauberflöte-producties in Nashville, Berlijn en Londen gepland. Deze winter zing ik – door de voorstellingenreeks in Amsterdam heen – ook in de productie van regisseur Barrie Kosky in Kopenhagen.

Elke voorstelling brengt nieuwe, eigen uitdagingen met zich mee. Die in Kopenhagen zingen we in het Deens! En daar sta ik voortdurend stil, als een soort menselijk canvas voor filmprojecties. Dat maakt dat ik me volledig kan concentreren op de muziek, maar het is óók zwaar. Deze productie bij De Nationale Opera ervaar ik precies omgekeerd: het is extreem lichamelijk, en gek genoeg helpt dat me op een heel organische manier ook weer bij het vinden van de juiste energie van elke scène.

Donderdag 30 november

Massage

Ik begin mijn dag met een massage. Werken op een schuin podium is fysiek zwaar, dus je moet goed voor je spieren zorgen. Na afloop ga ik naar huis om mijn opkomende verkoudheid te onderdrukken. Rusten, stomen, medicijnen innemen en veel gember- en kruidenthee drinken – tot ik me realiseer dat ik bijna mijn afspraak aan de andere kant van de stad ben vergeten, om mijn voorlopige visum op te halen. Godzijdank bestaan er agendawaarschuwingen. Ik fiets twintig minuten door de stad en geniet. Amsterdam is mooi!

Vrijdag 1 december

Vrouwenhaat

Vandaag première. Ik hou van Die Zauberflöte, hoe vaak ik deze rol ook zing. Het libretto heeft zwaktes en gebreken, maar de charme, de boodschap van hoop en de briljante muziek van Mozart bieden wat mij betreft ruim tegenwicht. Het is echt niet voor niets dat deze opera nog steeds zo populair is.

En wat betreft het veelbesproken seksisme: je moet verder kijken dan de woorden die de personages zingen. De muziek vertelt een veel gelijkwaardiger verhaal. De vrouwelijke personages krijgen de ontroerendste muziek en hebben de meest gecompliceerde innerlijke levens. Dat gegeven staat in een rechte lijn tegenover de openlijke vrouwenhaat van de zonnetempel van Sarastro en zijn ‘Ingewijden’.

Deze regie van Simon McBurney is mijn favoriete tot nu toe. Het is fijn een personage te zingen dat niet mooi hoeft te zijn. Ik heb het gevoel dat ik maximaal ver kan gaan in het experimenteren met de emoties die ik uitdraag via mijn lichaam en stem.

Mijn verkoudheid is nog niet over, dus ik zet zwaar in op rust. Ik ben eigenlijk nooit onzeker over mijn stem. Ik heb met mijn leraren gewerkt aan een ‘professioneel basisgeluid’ waarop ik kan terugvallen, zelfs als ik me niet top voel. Dus als ik eenmaal de keuze heb gemaakt ’s avonds op het podium te staan, twijfel ik er ook niet meer aan dat ik een goede voorstelling zal zingen.

Ik heb voor iedereen in de cast kleine bedankkaartjes gemaakt en chocolaatjes achtergelaten in ieders kleedkamer. Mijn mooie jurk voor de after-party ligt klaar. Intussen kauw ik constant op een brokje gember, om de ontsteking van mijn keel te reguleren.

Zaterdag 2 en zondag 3 december

Dromen over rollen

De energie in het theater was elektriserend na de première. Opera is altijd intens, maar de Koningin van de Nacht is écht zingen op het scherp van de snede. De after-party was ook top: de collega’s met wie je een voorstelling vormt, worden in de loop van de repetities je vrienden. Maar ik blijf een introvert in hart en nieren, dus ik heb meestal ook een paar dagen nodig om van een avond als gisteren te herstellen.

Deze vrije dagen gebruik ik voor slapen en een beetje socialisen. Maar al ben ik vrij – dinsdag is er pas weer een voorstelling – er is altijd genoeg ander werk: trainen, reizen boeken voor toekomstige engagementen, visa regelen, belasting betalen in verscheidene landen… En nadenken over de rollen die ik ooit hoop te zingen. Konstanze, Lucia, Zerbinetta en Lulu: dat zijn droomrollen voor me. In zekere zin stopt het werk en dromen nooit.

Maandag 4 december

Soep

Met mijn verkoudheid gaat het veel beter! Nog een paar kommen soep en ik ben hersteld, denk ik.

Dinsdag 5 december

Favoriete moment

De feestmaand van huis zijn is voor musici heel normaal. Mijn familie in de VS is erg trots op me, maar natuurlijk kan niets samenzijn echt vervangen. Mijn man is dit jaar gelukkig wel bij me, en samen plannen we met Kerst meestal een zoomgesprek met de familie, zodat we toch ‘samen’ cadeautjes kunnen openen. Het is niet hetzelfde, maar het is iets.

Vanavond de tweede Zauberflöte van de reeks. Na de première voelen de voorstellingen voor mij meer ‘normaal’, gewoon als werk waar ik naartoe ga. En juist dat geeft dan ook weer ruimte om creatief te zijn, omdat ik minder prestatiedruk ervaar. Vanavond ga ik me erop richten mijn stem efficiënt door het slijm heen te navigeren, zodat ik vocaal voldoende energie kan geven wanneer dat echt nodig is, en tussendoor ook kan rusten.

Mijn favoriete moment – behalve de aria Der Hölle Rache natuurlijk! – is de scène waarin Tamino en Pamina herenigd worden, in het tweede bedrijf. Zij zingt daar zo’n prachtige, dalende melodielijn; die glinstert en is vol hoop en liefde. Zelf sta ik die scène niet op het podium, maar ook backstage let ik er altijd op dat ik dit geweldige moment niet mis.