‘Sick of Myself’ is tenenkrommend, treurig en erg grappig

Recensie Film

Tragikomedie ‘Sick of Myself’ zit vol grapjes over verwend millennial- en hipstergedrag, vaak geestig en raak. Maar de film gaat jammer genoeg uiteindelijk voor leedvermaak in plaats van slimme maatschappijkritiek.

Signe (Kristine Kujath Thorp) neemt gruwelijke bijwerkingen van een medicijn voor lief om maar vooral in de schijnwerpers te kunnen staan, in ‘Sick of Myself’.
Signe (Kristine Kujath Thorp) neemt gruwelijke bijwerkingen van een medicijn voor lief om maar vooral in de schijnwerpers te kunnen staan, in ‘Sick of Myself’.

Dat het niet goed zal aflopen met het competitieve, aandachtsgeile koppel Signe en Thomas is snel duidelijk. We leren hen in de gitzwarte tragikomedie Sick of Myself kennen terwijl ze op een feestje naar elkaar sneren en pochen over de fles wijn die ze zojuist uit een restaurant hebben gestolen. Thomas is kunstenaar en als zijn carrière onverwachts goed begint te lopen, zoekt barista Signe een manier om de schijnwerpers op zichzelf te richten. Na het simuleren van een notenallergie, ontdekt ze online obscure medicatie die een huidaandoening als bijwerking heeft. Ze kan er via een treurige dealer de hand op leggen en begint als een bezetene pillen te slikken.

Net als die andere Noorse hitfilm over millennials, The Worst Person in The World, zit Sick of Myself vol grapjes over verwend millennial- en hipstergedrag. Vaak geestig en raak. Zo vraagt Signe aan de Noorse Thomas waarom de titel van zijn expositie eigenlijk Engels is en draaien de levens van talloze personages, zelfs van Signes dealer, om schijn. Regisseur Kristoffer Borgli en actrice Kristine Kujath Thorp, die eerder in Ninja Baby haar komische talent demonstreerde, durven verder te gaan dan de makers van The Worst Person. Die film hengelde nog naar sympathie voor zijn hoofdpersonage. Signe wordt daarentegen steeds treuriger, tenenkrommender en irritanter én daardoor grappiger en interessanter. Naarmate haar gezicht steeds meer verminkt raakt, wordt de film minder een satire over narcisme en meer een relaas over het syndroom van Münchhausen, waarbij iemand met valse medische aandoeningen aandacht probeert te trekken. Signes fantasieën en verlangens worden door haar realiteit heen gemonteerd.

Wanneer haar aandoening steeds gruwelijker wordt, gaat Borgli jammer genoeg voor plaatsvervangende schaamte en gross-out komedie, in plaats van slimme maatschappijkritiek. Ook wordt er gemakzuchtig gehint op een verstoorde vader-dochterrelatie als oorzaak voor Signes gedrag, zonder dat er verder iets mee wordt gedaan. Het zorgt voor een film die gemakkelijk wegkijkt, maar die je met hetzelfde lege gevoel achterlaat als uitlachtelevisie, waar je met een combinatie van superioriteitsgevoel en een vleug medelijden kijkt naar gestuntel van influencers of wannabe Bekende Nederlanders.

https://www.youtube.com/watch?v=lrQvzLeWNb0 FilmIn deze gids vind je de beste films die momenteel in de bioscoop draaien

Lees verder…….