Showworstelaars in Nederland: ‘Doordeweeks zit ik in een saai kantoor op de Zuidas’

Na een paar klappen ligt showworstelaar, Dr. George Meddleson, weerloos in de wedstrijdring. Er drupt wat speeksel over zijn onderlip. Zijn tegenstander, Julia, beklimt een pilaar aan de linkerzijde van de ring. Het grotendeels mannelijke publiek in de Amersfoortse evenementenhal Fluor juicht haar toe. Gehuld in een naveltruitje lacht ze flirterig naar de menigte. Vervolgens duikt ze op haar opponent. ‘Fly high!’, schalt de commentator vanaf zijn tafeltje. Julia legt Meddleson in een soort houdgreep. De scheidsrechter snelt toe. Als hij tot drie telt, komt de wedstrijd ten einde en volgt er een daverend applaus.

Pro Wrestling Holland (PWH) organiseert door heel Nederland showworstel-evenementen. De nadruk ligt hierbij op amusement, in tegenstelling tot ‘echte’ vechtsporten. Zo hijsen de worstelaars zich in flitsende pakken, zijn de acties gescript en staat de winnaar van het duel vast.

„Doordat alles voorbereid is, garanderen we het publiek spannende, spectaculaire shows. We spelen toneel”, zegt Dr. George Meddleson als hij backstage zijn cape uittrekt. „Iedere showworstelaar speelt een karakter. Ik hang de bad guy uit. Voor de wedstrijd begint, hits ik de menigte op, beledig ik hun favorieten. In het echte leven ben ik maar een rustig type. Het is verfrissend om eens een ander te zijn. Dat de zaal me niet mag, interesseert me weinig; ze jouwen mijn karakter uit, niet mij.”

Zijn passie voor wrestling begon toen hij klein was, zegt hij. „Op tv zag ik die Amerikaanse, extravagante mannen elkaar de lucht in slingeren. Ik dacht, ik moet bij dat circus. Eigenlijk verwezenlijk ik gewoon mijn jeugddroom.”

Shows van PWH zijn in opkomst, zegt worstelaar en organisator Tom Barong. „De laatste tijd trekken we steeds meer publiek, de zaal zit bijna altijd vol. Het gaat meestal om een paar honderd man. Misschien hebben we de tijdgeest mee, snakken mensen naar lichtzinnig vermaak nu er zoveel ellende in de wereld is.”

Gekrenkte ego’s

Tank, de titelverdediger bij de vrouwen, banjert rond in de ring. Haar arm- en schouderspieren lijken ingeolied, ze spant ze aan voor de menigte. Dan maakt tegenstander, Reyca, haar opwachting. Direct neemt Tank de overhand in het gevecht, ze slaat op Reyca in en klemt een arm rond haar nek. Reyca perst haar lippen op elkaar, haar gezicht ziet roze.

„Het lijkt intenser dan dat het is, de emoties en mimiek zijn aangedikt,” zegt Tank na de overwinning. „Titels en competitie zijn geen hoofdzaak. Veel belangrijker is dat we de mensen vermaken. We vechten misschien wel meer met dan tegen elkaar. Gekrenkte ego’s of frustraties zijn er daardoor niet. We zijn tegenstanders in hetzelfde team.”

Dat de zaal me niet mag, interesseert me weinig; ze jouwen mijn karakter uitDr. George Meddlesonworstelaar

Ze vertelt over haar trainingsschema. „Ik doe zo’n vier keer per week aan krachttraining. Al moet ik mijn conditie ook in orde houden. Van dat rennen in de ring word je moe”, zegt ze lachend.

In de Verenigde Staten, en ook Japan, is wrestling lucratief – de WWE, de grootste wrestlingorganisatie in de VS, haalde in 2022 een omzet van 1,3 miljard dollar (1,2 miljard euro) – maar in Nederland kun je niet leven van showworstelen. Buiten de hal in Amersfoort rookt Tengkwa, de bekendste worstelaar van de PWH-stal, een sigaret. Hij vecht ruim twintig jaar en behoort met die staat van dienst tot de veteranen. „Doordeweeks zit ik in een saai kantoor op de Zuidas. Ik staar er uren naar een computerscherm”, zegt Tengkwa zuchtend. „Hier word ik aangemoedigd door fans, voor hen ben ik een held. Ik voel de sensatie tijdens gevechten. Ik kan niet tegen saai- en burgerlijkheid. Ik moet wel de ring in, als ontsnapping aan de dagelijkse sleur.”

Echte klappen

Blessures vormen de keerzijde, volgens Tengkwa. „De gevechten zijn weliswaar in scène gezet, de klappen zijn echt. Mijn schouder is vaak uit de kom geweest, mijn ellebogen zijn versleten, van mijn bekken is weinig over. Mijn lichaam is verbrijzeld, te oud voor iemand van 37”, zegt hij.

Tengkwa kraakt zijn nek, neemt nog een trek van zijn sigaret. „Steeds vaker vraag ik me af of het het allemaal waard was.”

Door zijn lange manen en roze hoofdband lijkt Sexy Scotty Valentine op een rockster uit de jaren tachtig. Zijn vlezige bovenlichaam is deels weggepropt in een panterbroek. Hij beukt zijn lijf tegen dat van zijn veel gespierdere opponent, Ricky Sosa. Sosa valt om en nadat hij er niet in is geslaagd om binnen drie seconden overeind te komen, verlaat hij de ring in een sukkeldrafje.

„Het lijkt intenser dan dat het is, de emoties en mimiek zijn aangedikt”,  zegt Tank (links)

Foto’s: Foto Merlin Daleman

„Alles wat in de echte wereld niet kan, is in de ring wel mogelijk”, zegt toeschouwer Karim Ben Hamda (31). „Misfits zijn hier koningen, David kan Goliath verslaan in het showworstelen. Bovendien is het ontspannend om te kijken naar een stel knokkende gasten in foute pakken, toch?”

„Ik volg het showworstelen in Amerika, van de WWE”, zegt Ben Hamda. „In vergelijking daarmee is dit toch een beetje de poldervariant. De outfits zijn hier bijvoorbeeld minder gelikt, de worpen minder spectaculair.”

Er wordt veel bier weggeklokt, toeschouwers zijn luidruchtiger en grover in de mond als het einde van de avond nadert. Publiekslievelingen worden toegezongen, schurken uitgescholden voor klootzak, loser en veel erger.

Vijf tegen één

Als El Chico, ongeslagen kampioen in het zwaargewicht, de ring binnenstapt, krijgt hij bijval van de toeschouwers. Hij neemt het op tegen een team van vijf worstelaars. Niettemin werpt de publieksheld ze allemaal omver. Dan rent worstelaar Jurn Simmons uit het niets de ring in. Hij roept dat El Chico lang genoeg titelhouder is geweest en dat hij het team een handje gaat helpen. Met een inklapbare stoel mept hij tegen het achterhoofd van de regerend kampioen. Er gaat een schok door het publiek. El Chico tuimelt voorover. De scheidsrechter laat het doorgaan. Inmiddels is het team van vijf weer opgekikkerd, ze grijpen El Chico. Hij is zijn titel kwijt. Vals glimlachend toont Simmons zijn spierballen aan de zaal. Hij wordt uitgefloten.

„Bij wrestling is het niet ongebruikelijk dat worstelaars onverwacht handelen. Alles kan, showworstelen is pretentieloze gekte”, zegt toeschouwer Theodoor Flach (48) lachend. „Emoties en fluitconcerten van het publiek horen erbij. Het is dan wel toneel, maar mensen zijn niet gevoelloos. Wanneer je een actiefilm kijkt, ben je toch ook niet voor de slechterik?”

Correctie 09-02-2024: In een eerdere versie van dit artikel was de naam van Karim Ben Hamda verkeerd gespeld. Dat is hierboven aangepast.

Delen Mail de redactie

Lees verder…….