Weekendtassen staan klaar, stapels handdoeken, schone kleding, toiletspullen, maandverband, luiers. Er liggen kleurboeken en kleurig kinderspeelgoed. Alles staat klaar om de gijzelaars de eerste benodigheden mee te geven. De Israëlische overheid laat in een video een ruimte van het veldhospitaal van de militaire basis vlak naast Be’er Sheva zien. De vrijgelaten gijzelaars zullen vanuit Egypte per helikopter daar arriveren. Vervolgens worden ze naar verschillende ziekenhuizen gebracht, waar familie op hen wacht.
Vrijdagmiddag even na half vijf is het eindelijk zo ver. De Israëlische autoriteiten melden dat de dertien Israëlische gijzelaars, vrouwen en kinderen, zijn overgedragen aan Rode Kruis-medewerkers in Egypte. Het gaat om vier kinderen tussen de twee en negen jaar, onder wie twee zusjes. Hun moeder kwam ook vrij. En zes vrouwen van boven de zeventig. Zij werden door Hamas-terroristen gegijzeld na de bloedige aanval in het zuiden van Israël op 7 oktober.
Via rommelige videobeelden kunnen journalisten meekijken op de parkeerplaats naast het veldhospitaal. Er staan veel soldaten en ambulances met witte en roze ballonnen aan de portieren. Net daarvoor had de Thaise premier laten weten dat er ook twaalf Thaise gijzelaars waren vrijgelaten. Zij werkten op de kibboetsen nabij de Gazastrook en werden ook gevangengenomen bij de aanval.
Vrees voor zware trauma’s, vooral bij kinderen die vaak ernstig leed zagen
Israël liet eerder op de dag 24 Palestijnse vrouwen en vijftien tienerjongens vrij. De Palestijnse gevangenen werden aan de grens tussen Gaza en Egypte afgeleverd aan de Hamas-autoriteiten.
De vrijlatingen zijn onderdeel van een gevechtspauze die vrijdagochtend om 10.00 uur inging en die ten minste vier dagen zou moeten duren. In die periode zouden 50 Israëlische gijzelaars geruild worden voor 150 Palestijnse gevangen. Meteen na het vrijlaten van de gijzelaars, reden vrachtwagen met hulpgoederen vanuit Egypte Gaza binnen.
Batterij psychologen
Behalve kleding en eten staat een batterij psychologen voor de Israëlische gijzelaars klaar, vertelde klinisch psycholoog Rony Berger, eerder op de dag tijdens een persconferentie. Hij is deskundig op het gebied van behandeling van trauma’s na een terroristische aanval of andere ingrijpende gebeurtenissen. Berger vreest voor zware trauma’s bij vooral de kinderen. Vooral omdat zij vlak voor de gijzeling vaak ernstig leed hadden gezien. Ze zagen onder meer hoe anderen werden gemarteld en gedood. Sommige gijzelaars werden gewond meegenomen. Daarnaast zou veel afhangen van de manier waarop gegijzelden waren vastgehouden, zei hij. Was er voldoende eten en water geweest en medische zorg? Hadden kinderen bij hun ouders kunnen blijven. Was er iets voor hen te doen geweest? Spelletjes? Speelgoed? Al die zaken zijn tot nu toe onbekend. Ouders konden last hebben van schuldgevoelens, zei hij. Zij hadden hun kinderen niet kunnen beschermen. Hij verwacht dat alle betrokkenen flink tijd nodig zullen hebben om te herstellen.
In Tel Aviv bij het tentenkamp waar familieleden en andere betrokkenen al zeven weken elke dag bivakkeren heerst opgewonden opluchting. Maar het is ook ambivalent, zeggen aanwezigen, omdat het zo lang duurde. En omdat er nog zoveel mensen worden vastgehouden.
Intens meeleven
In Israël leeft iedereen intens mee met de gegijzelden en hun families. Vrijdagavond werd door honderden mensen op straat een openlucht shabbat-ceremonie gehouden. Overal in Israël lopen mensen in T-shirts met ‘Breng ze nu naar huis´ erop en met gele polsbandjes om medeleven te betuigen. De steden hangen vol posters met de gezichten van de gegijzelden.
In een van de tenten vlakbij het ministerie van Defensie in Tel Aviv, zit Inbal Albini. Ze is de dochter van Chaim Perry (79), die werd ontvoerd uit kibboets Nir’Oz en wordt vastgehouden in de Gazastrook. Hij verborg zich met zijn partner in de slaapkamer. Toen er geen ontkomen meer aan was, zei hij tegen zijn vrouw dat ze zich moest verstoppen. Hij opende de deur en gaf de man aan de andere kant zo’n harde duw dat hij op de grond viel. Albini: „Daarna stapte hij de kamer uit en namen ze hem mee. Maar zijn vrouw hebben ze niet gezien. Hij is mentaal een sterke man. Sterker, denk ik, dan iemand van twintig. Maar hij is wel 79.”
Ze is heel gelukkig dat er kinderen vrijkomen, zegt ze. Maar het gaat haar te langzaam. „Hamas zegt niet wat de volgende stap is, dat maakt de families die nog wachten nerveus. Ik vind het een vorm van psychologische oorlogsvoering.”
