Sarah Polleys ‘Women Talking’ is fenomenaal feminisme

Women Talking is geen historische puzzel. Dat ondanks het feit dat filmmaker Sarah Polley haar nieuwe film baseerde op een waargebeurd verhaal over grootschalig misbruik in een gesloten religieuze gemeenschap. Het is sowieso geen puzzel, ondanks het feit dat er daders zijn en slachtoffers, en een suspense-bom die op een dag afgaat in die op het oog zo kalme wereld van ‘niets-aan-de-hand’. Het is geen traditionele lineaire vertelling, maar een polyfoon koor waarin het oor van de toeschouwer dient als portaal van het geweten.

Polley bewerkte het gelijknamige boek van Miriam Toews dat zich afspeelt in een mennonietenenclave in Bolivia tot een tijdloze parabel die vragen stelt over de stem die het patriarchaat vrouwen systematisch ontzegt. Wat betekent het als je stem je ontnomen wordt? Wat betekenen zwijgen en spreken, wat is de helende kracht van beschuldigende woorden? Eén ding is duidelijk voor de vrouwen die bijeenkomen op een hooizolder om hun lot te bespreken: zwijgen is niet langer een optie. Een noodzakelijke post-#MeToo-film die duidelijk maakt dat er geen pre- of post-#MeToo is, alleen #MeToo, en dat we pas net begonnen zijn te luisteren.

Dat doen Toews en Polley aan de hand van een simpele vertelling: als op een dag het merendeel van de mannelijke inwoners van de kolonie afwezig is, realiseren de vrouwen zich dat dit waarschijnlijk hun enige kans is om een einde te maken aan het misbruik. Ze bespreken hun mogelijkheden: blijven en terugvechten of vluchten? Dat zijn geen eenvoudige keuzes, maar nu ze de stilte hebben doorbroken is er geen weg terug.

https://www.youtube.com/watch?v=QIPldytcUQc

Lees ook een interview met de makers van ‘Women Talking’: Vertrekken of vechten tegen het patriarchaat

Er wordt veel gepraat in Women Talking, waarin de hele ensemblecast fenomenaal samenspeelt. Er gaat een helende kracht van de getuigenissen uit. En dat is niet eenvoudig, want het is geen groepstherapie, maar een gesprek op leven en dood, waarin grote thema’s voorbijkomen vanuit een existentieel en feministisch perspectief: schuld, boete, vergiffenis. Zoals al eerder in Stories We Tell, waarin ze de zwijgcultuur in haar eigen familie ontrafelde, heeft Polley een miraculeus talent om de gewelddadige paradoxen van de menselijke natuur vorm te geven.

Bekijk een overzicht van onze recensies over film