Robin Kester en Amber Arcades plagen en versterken elkaar in betoverende dreampop

‘Zie hoe ze loopt, hoor hoe ze praat!” Robin Kester en Amber Arcades eindigden hun dubbeloptreden in een catfight. Kester zong de woorden van de Velvet Underground-klassieker ‘Femme Fatale’ recht in het gezicht van Annelotte de Graaf (Amber Arcades), minuten nadat ze in het uitverkochte Utrechtse Ekko hadden gestreden om wie de beste was. De beste zangeres, de beste verleidster van een willig publiek, de beste auteur van Engelstalige dreampop.

Een strijd? Toch niet. Robin Kester en Amber Arcades zijn samen op tournee omdat ze elkaar versterken. Allebei stonden ze op uit de stille turbulentie van de coronapandemie met de drang om hun nieuwe muziek naar de mensen te brengen. Kester kon eindelijk haar debuutalbum Honeycomb Shades delen. De Graaf liet haar derde album Barefoot on Diamond Road verschijnen. Een artistieke stap vooruit na de vertwijfeling die sprak uit haar voorlaatste European Heartbreak, over de vluchtelingencrisis en de (toen nog) naderende Brexit. Daarvan speelt ze nu niets meer.

Wat een weelde, twee zangeressen en hun bands met de wil om te betoveren. Robin Kester maakt haar ijle zang een ingebed onderdeel van zacht meanderende soundscapes waarin de synthesizers de boventoon voeren. Bij Amber Arcades ligt de statige zang er prominent bovenop en krijgt de muziek meer ruimte voor instrumentale expansie. De band veroorlooft zich soms een wilde gitaarsolo. Nummers worden tot een climax gevoerd.

Lees ook dit interview met Robin Kester: ‘Sommige gevoelens wil je filteren in het directe, felle licht’

Vrolijke ijskoningin

Hoewel de twee zangeressen elkaar per avond afwisselen als openings- en slotact, lijkt de in Ekko gehanteerde volgorde Robin Kester – Amber Arcades de meest logische. Kester is de meest introverte van de twee, hoewel ze zich bij een technisch probleem dapper weerde met een geïmproviseerd praatje. De rood verlichte entree tegenover het podium was een bron van hilariteit: „Van hieruit lijkt het op de poort van de hel”, grapte ze. „Een reden voor jullie om hier te blijven.” De muziek, van melancholiek tot fris en opbeurend, bood ook zonder die aanbeveling voldoende diepte om het publiek geboeid te houden. ‘Cat 13’ en ‘Goodnight Argus’, nummers van het pas verschenen album, tekenden de groei die de zangeres sinds haar eerste EP uit 2018 heeft doorgemaakt.

Annelotte de Graaf kan op het podium de uitstraling van een ijskoningin hebben, maar maakte dat goed met vrolijke praatjes over haar vroegere thuisbasis („Utrecht is altijd de leukste plaats om te spelen”) en haar blijdschap om na de lockdown weer voor een volle zaal te staan. Nieuwe songs ‘Through’ en ‘Contain’ kregen een duistere lading. De cello in ‘Odd to Even’, losjes geënt op ‘Street Hassle’ van Lou Reed, werd niet live gespeeld maar klonk als een verre echo onder muziek die naar een meeslepend crescendo toewerkte.

De zusterlijk gezongen toegift ‘Femme Fatale’ onderstreepte met simpele gitaarbegeleiding nog eens hoe mooi deze twee bands samen op één affiche passen. Weg was de onbewogen koelte waarmee Nico in 1966 het origineel zong. In plaats daarvan stonden er twee zangeressen die elkaar hun liefde voor een gedeelde favoriet verklaarden.

Bekijk een overzicht van onze recensies over pop, jazz en world