Roadtrip door de VS van een introverte vader met zijn apathische zoon

Jeroen de Leijer is de geestelijk vader van stripfiguur Eefje Wentelteefje en in het dagelijks leven de echte vader van Boris. In Naar Texas en terug neemt Jeroen Boris mee op een roadtrip door de Verenigde Staten. Een beproeving voor de lusteloze Boris, die zijn dagen in bed slijt en niet veel meer doet dan Netflixen, gamen en op zijn telefoon scrollen. Niet eventjes, maar al drie jaar. Zijn vader zit beneden en tekent de hele dag. Het is mei 2016 als het verhaal begint.

Er is al van alles geprobeerd om Boris er weer bij te krijgen. Omdat hij leerplichtig is komt hij in een speciaal programma terecht. Op zijn beproefde, ironische manier vertelt Jeroen hoe dat eraan toe gaat. Als het programma, Back on Track, in zijn opzet faalt, krijgt hij een appje: „Helaas is het niet gelukt om Boris in zijn kracht te zetten. Groetjes van het Back on Track team.”

Dan nodigt hij zijn zoon uit om samen naar Ieper in België te gaan: naar de plekken waar ooit de Eerste Wereldoorlog werd uitgevochten. Boris reageert tot Jeroens verrassing met een afgemeten oké. Dat is al heel wat. Ze gaan. Dat wil zeggen: ze bezoeken allerlei monumenten, gedenklocaties, souvenirshops en eettentjes. De vertelstem van Boris komt dan steeds beter in het verhaal terecht: zijn getypte gedachten en uitspraken contrasteren mooi met de kenmerkende grote stripletters van Jeroen. Zo ziet de lezer wie er aan het woord is en vanuit wiens perspectief we de situatie beschouwen.

Amerikaanse verkiezingen

Het smaakt naar meer, in de beleving van Jeroen. Nu mag Boris het zeggen. Het wordt Amerika, om de verkiezingen daar van dichtbij mee te maken: Donald Trump tegen Hillary Clinton. Ze verblijven in motels en bezoeken toeristische plekken, supermarkten en hamburgertenten. Onderweg blijkt Boris over allerlei encyclopedische kennis te beschikken, bijvoorbeeld over vuurwapens: al die jaren in bed heeft hij toch niet helemaal doelloos doorgebracht. Ook is zijn kijk op het leven anders dan die van zijn vader, maar tot verrassende gesprekken komt het zelden. Ze laten elkaar op die momenten vooral begaan.

De tekeningen in dit grote boek zijn heerlijk onbekommerd. Perspectief, houding, auto’s, achtergronden: De Leijer werkt ze uit zoals we van hem kennen, met grote rasters, in effen kleuren. Het klopt, het krijgt er iets kunstzinnigs van.

Je verwacht dat vader en zoon elkaar onderweg tegenkomen, als een opmaat naar een nieuwe fase in hun leven. Maar daarin faalt Jeroen: het voelt allemaal erg onhandig. Is er een keer een ruzietje, dan wordt dat niet opgelost: ze laten er gewoon wat tijd overheen gaan en zeggen dan sorry.

Omdat we niet weten wat Jeroen nu werkelijk van plan is geweest, blijft de lezer achter met een reisverslag van twee introverte types, die er allebei niet in slagen om zichzelf omhoog te tillen. Saai? Om de drommel niet, het is juist boeiend twee mannen zo te zien ploeteren zonder zich in te hoeven spannen. Het levert een verhaal op dat ons overal brengt, maar niet veel verder.