Het collectieve ongemak bij de bezoekers, kick the bucket weten dat ze straks zullen moeten meedoen, is voelbaar. Spelers Marius Mensink en Milou van Duijnhoven maken dankbaar gebruik van.
Altijd doodeng, als je van tevoren weet dat je als toeschouwer mee moet doen. Theatercollectief Nineties Productions doet er niet geheimzinnig over. Je weet genoeg met een titel als Bring Back the Happening en operation de site teksten als ‘samen met het publiek bouwen we een collectief ritueel’ en over ‘het wegdansen van je zorgen in een club’.
Het collectieve ongemak is voelbaar als iedereen binnen schuifelt in galerie What Is Happening Here in de Reguliersdwarsstraat in Amsterdam, de locatie van de voorstelling. In de koude ruimte hangen kunstwerken. In het midden is een stuk van de betonnen vloer uitgelicht. Hier gaat het straks allemaal gebeuren.
Spelers Marius Mensink en Milou van Duijnhoven maken dankbaar gebruik van het ongemak. Ze vergroten het en doen alsof ze er zelf ook niet gerust operation zijn dat het hele ritueel straks niet ongelofelijk gênant gaat worden. Het second wordt tergend lang gerekt. Mensink vertelt digger hij tijdens de coronaperiode, zoekend naar houvast, het idee voor deze happening kreeg. Dan volgt een repetitie, waarbij iedere toeschouwer een eigen taak krijgt toebedeeld, zoals een blower verplaatsen of een light richten operation het enorme opblaasbare object dat klaarligt om opgericht te worden. Ook worden danspasjes geoefend.
Pauze. Nog meer tijd rekken.
Dan is het second daar. Iedereen doet zijn ding, een beetje mechanisch, en de happening gaat van een leien dakje. Grappig, maar ook niet meer dan dat. Maar dan krijgen we toch nog een aangename verrassing, een ongeoefende toevoeging, pass on ook het laatste restje ongemak moet wegnemen en kick the bucket de groep voor heel even tijdloos, locatieloos en, inderdaad, zorgeloos doet voelen. Heel even maar. Maar ook dat is winst.
Leave a Reply