N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie
Samen met haar band van vier muzikanten creëert Pitou een tableau waar elke noot apart beluisterd kan worden.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data99312539-89948e.jpg)
Zangeres Pitou laat haar handen wapperen als vleugels en krabt met klauwen in de lucht. Ze is een dier, zingt ze in het nummer ‘Animal’. Van vrouw verandert ze in een jagend, rennend, vechtend wezen. Maar ondertussen, terwijl ze zingend haar handen laat fladderen, suggereren de afgewogen zangstem en subtiel getokkelde gitaar geen beestachtige wildheid.
Zo gaat het vaker in de liedjes van Pitou: ‘Dancer’ is niet uitbundig, ‘Knife’ niet gewelddadig. Pitou vergroot niet uit, ze brengt emoties terug tot een uitgebeend miniatuur.
Pitou (1993), die al debuteerde in 2016, krijgt de afgelopen tijd veel bijval. Zo stond de Amsterdamse zangeres, die inmiddels in Antwerpen woont, vrijdagavond op het podium van de uitverkochte zaal Bitterzoet, in Amsterdam. Vroeger begeleidde ze zichzelf op akoestische gitaar, nu heeft Pitou vier muzikanten die hun spel zo nauwkeurig doseren dat er ruimte ontstaat tussen de klanken. Een ritselende drum, het basloopje van vijf noten, een ademtocht op saxofoon, een pianoakkoord leveren samen een tableau waar elke noot apart beluisterd kan worden.
De magie van deze methode was live nog sterker dan op het pas verschenen debuutalbum Big Tear. Iedere toon, zoals van de fluwelen sax van Marc Alberto, werd een kleinood. Pitou’s zangstem ondertussen kan de ruimte vullen, de stem klinkt afwisselend gedragen, soms schel en steeds warmbloedig, het is een stem die je omhult, die soms balanceert op halve noten, dan een glijvlucht maakt of ineens een vocale klauw uitslaat. De veelal trage melodieën van nummers als ‘Helium’ en ‘Angel’ mogen meanderen, meestal zonder climax. Pitou laat de muzikale frasen uitwaaieren, waarbij de motieven elkaar intuïtief lijken op te volgen. Het is een gedurfde, verstilde stijl die geslaagd uitpakt.
De gesproken introducties op de nummers bleven achter bij de muziek. Hier leek Pitou zich te verschuilen achter een persoonlijke onzekerheid die in de creaties juist afwezig was.
