Performer Taylor Mac: een wervelende mix van activisme en entertainment

Hij heeft een hekel aan voorstellingen met publieksparticipatie, zegt de Amerikaanse performer Taylor Mac. „Ze zuigen al de lol uit een optreden.” En dan met zijn typische, onderkoelde sarcasme: „Het is anders als ik het zelf vraag.”

En zo stuurt hij enkele keren mannen het podium op, die terwijl ze zich een houding proberen te geven, te horen krijgen dat ze dienen als symbool van giftige mannelijkheid. En als hij ze gerust stelt door ze te zeggen dat het niet persoonlijk is, kan hij het niet laten toe te voegen dat ze zijn geselecteerd vanwege hun masculiene kledingkeuze. Zelf draagt hij drie verschillende uitbundige uitdossingen: jurken en rokjes met linten en veren in alle kleuren.

Zijn muzikale theatershow, A 24-Decade History of Popular Music¸ verklaart Taylor Mac, is „een radicaal, ‘fairy’ (dubbelzinnig: sprookjesachtig dan wel ‘nichterig’) ritueel waarin het patriarchaat op de offertafel ligt”. Bijgestaan door een achtkoppige band zingt hij, met groot technisch vernuft, eigen versies van obscure en populaire popsongs (zoals Born to Run van Bruce Springsteen). Alle liedjes krijgen van hem een politieke, emanciperende uitleg, hoe seksistisch ze soms ook klinken. Zo wordt deze show, geprogrammeerd als onderdeel van Pride Amsterdam, een even feestelijke als geladen viering van queer zijn en lhbtiq+-trots.

Samen vormen de liedjes, in deze bekorte versie van de originele show, Taylor Macs kijk op de Amerikaanse geschiedenis. In zijn praatjes tussendoor schetst hij een beeld van consequent onderdrukte en achtergestelde bevolkingsgroepen: vrouwen, homo’s, mensen van kleur. Zo maakt hij bijvoorbeeld van de vrolijke meezinger Gloria (in een versie die dichter ligt bij die van Laura Branigan uit 1982 dan bij die van Them, de schrijvers van het lied in 1964) een protestsong: het moet de roepnaam worden voor mannen die zich misdragen, zoals ‘Karen’ dat al enige jaren is voor vrouwen in Amerika. Het publiek wordt gemaand naar elkaar en dan naar zichzelf te wijzen bij het zingen van ‘Gloria!’. Het is een verzoek tot zelfreflectie en zelfbewustzijn: zoek de Gloria in jezelf.

Saamhorigheid

Behalve zingen en wijzen mag het publiek onder mee meehijgen en met pingpongballen gooien (eveneens symbolisch: voor de hoon en haat die minderheden dagelijks treffen). De participatie is onderdeel van de serieuze component van zijn extravaganza: saamhorigheid kweken in tijden dat gemeenschappen onder druk staan en uiteen vallen.

In het eerst deel is het cultureel onbehagen ook vervat in enkele opvallend melancholiek en jazzy getoonzette liedjes. Gaandeweg giet Taylor Mac de gestaalde perfectie van zijn zangkunsten in meer up-tempo en luidere songs. Maar zelfs decibellen zijn politiek, legt hij uit, in een geestig verhaal over spelen in theaters waar de mainstream acts die optraden in belendende zalen niet gestoord mochten worden. Zo’n waarschuwing om zich in te houden is niet aan hem besteed, blijkt aan alles aan deze wervelende en krachtige mengeling van activisme en entertainment.

Lees ook dit recente interview met Taylor Mac over het succes van zijn show