Overgangsreservaat voor topvoetballers

De gebeurtenissen van afgelopen week, na die van afgelopen weken, hebben mij doen denken dat het geen goed idee is om topvoetballers, na hun carrière, met die buiten proporties opgepompte ego’s, zomaar in de burgermaatschappij uit te zetten.

Vorig week maakte Ronald de Boer zichzelf onsterfelijk belachelijk door op tv een slangendans uit te voeren met mensenrechten en WK-doden. In de weken daarvoor zagen we de bij Ajax wegens wangedrag ontslagen Marc Overmars zijn aantreden bij Royal Antwerp met een soortgelijke dans aankondigen – deze zonder doden maar met vertrapte vrouwen.

Het topvoetbal bij de mannen produceert gewetenloze egotrippers met macht, poen en aanzien. Mannen die we met z’n allen een goed deel van hun leven hebben laten geloven dat ze binnen negentig minuten het hele land, al dan niet met een solo-actie, van de ondergang kunnen redden. In plaats van deze gepensioneerde topvoetballers op te vangen als de sociaal gehandicapten die we van ze hebben gemaakt, krijgen ze een directeurspositie in een kantooromgeving met gewone mensen. Nog gevaarlijker: we staan toe dat deze apen met machinegeweren door allerlei geboefte geronseld worden voor vuile werkjes zoals ambassadeur worden voor het WK in Qatar.

Wat er mogelijkerwijs fout kan gaan? Dat ze zich binnen negentig minuten met een solo-actie tussen de palen van medewerkers proberen te werken, bijvoorbeeld. Of dat ze denken dat, als ze international van Oranje kunnen zijn, ze het qua mensenrechten wel beter zullen weten dan Amnesty International of Human Rights Watch.

Topvoetballers zouden na een succesvolle carrière een resocialisatietraject in moeten op een veilige plek waar ze leren dat ze niet beter zijn dan andere mensen, al hebben we ze dat wel wijsgemaakt ten behoeve van de bekers en de punten. In de jaren dat de topvoetballer bezig is met topvoetbal, leren gewone stervelingen in de samenleving functioneren. Bij landing in de maatschappij is het logisch dat de teruggetreden topvoetballer in zo’n beetje alles slechter is dan de gewone mens. Dat moet hij leren accepteren. Liefst onder begeleiding. Het helpt niet als andere gekken ze dan directeursfuncties toeschuiven.

Het beste zouden we ze tijdelijk in een overgangsreservaat kunnen zetten. Een waarin we de luxe en verering langzaam afbouwen. Geen rijke, geparfumeerde vriend met een ‘lijger’ op bezoek, maar een sloeber met onooglijk hondje dat stinkt en niet helemaal zindelijk is. Niet 24/7 een schoonmaakster in huis, maar nog maar een keer in de week. Geen applaus na het wegbrengen van de vuilniszak.

Met deze gedachten wachtte ik zaterdagavond op de eerste wedstrijd van Antwerp sinds de club Overmars inlijfde. OH Leuven-Antwerp werd 0-1. Overmars was er niet bij. Er zou geen kaartje voor hem aangevraagd zijn. Sven Jacques, de algemeen directeur, was er ook al niet. Die was op vakantie. Wie niet wegdoken, waren de fans van Antwerp. Die hadden een grote opblaaspenis meegenomen die ze over de hoofden van het publiek lieten buitelen. Ze zongen liedjes als ‘Schatje mag ik je foto’ met ‘Marc’ in plaats van schatje. Ook voor de afgezwaaide topvoetballer zelf zou een herintroductie in de maatschappij vanuit een reservaat en onder begeleiding, veel beter zijn.