‘Opeens hadden wij, elf kinderen, geen ouders meer’

‘Op 1 maart 1965 kwam papa thuis met vreselijke hoofdpijn. De volgende ochtend is hij door een hersenbloeding overleden. Hij was 48 jaar.

„Mama stierf vier maanden later. Zij was 46 jaar. Ons gezin telde toen elf kinderen, tussen de twee en zeventien jaar oud. Ik was vijftien. Opeens hadden we geen ouders meer.

„Een tijdlang is mama ziek geweest. Als kinderen wisten wij niet wat er met haar aan de hand was. Daarover werd niet gepraat. Pas later hoorden we dat ze door borstkanker is gestorven.

„In de laatste drie maanden van haar leven lag zij in het ziekenhuis. De moeder van mijn moeder was uit Friesland overgekomen om ons gezin in Rotterdam-Overschie draaiende te houden.

„Ooms en tantes namen het ene na het andere kind mee. Ze verdwenen eenvoudigweg. Wij zouden niet meer met elkaar opgroeien. Ik werd opgevangen bij een klasgenootje. Haar ouders sliepen op een opklapbed in de woonkamer; ze waren heel klein behuisd. Toch namen ze mij erbij.

„Ik herinner mij die tijd als een eenzame, gitzwarte periode. Gelukkig is er wel een hechte band gegroeid tussen ons, als broers en zussen. Onze jeugd heeft ons zowel gevormd als misvormd. Elk van ons heeft een eigen manier gevonden om met het verleden om te gaan.

„Ik kijk graag naar deze foto. Mijn ouders waren zulke mooie mensen! Ze hebben mij gelukkige en veilige eerste jaren gegeven. Vanuit die basis heb ik geleerd van het leven te genieten, óók omdat het zomaar ineens voorbij kan zijn.”