Op kunstenfestival Tweetakt staat de fantasie centraal

„Wie ben jij?” Vlak nadat ze van de verboden vrucht hebben gegeten krijgen Adam en Eva plotseling bezoek van een vreemdsoortig rood wezen dat uit de hemel lijkt neer te dalen. Hij wil geen naam geven, maar zegt dat als hij bij mensen gaat zitten, ze rode wangen en een vreemd gevoel in hun buik krijgen. „En dat wordt dan langzaam minder en dan ga ik weer weg.” Gelukkig weten de kinderen in het publiek desgevraagd wel met wie Adam en Eva van doen hebben: ‘SCHAAMTE!’.

In Adam & Eva: de rapopera, een voorstelling van derdejaars studenten van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht onder begeleiding van theatermaker Tim Schouten, blikken de titelpersonages muzikaal terug op hun tijd in het Paradijs, en worstelen ze met de vraag of het eigenlijk tóen of nu beter was. Subtiel trekt de voorstelling een lijn tussen het ontstaan van ‘de norm’ (de kennis van goed en kwaad die de appel in zich draagt) en schaamte over het daarvan afwijken. Hoe ga je daarmee om? Vooral in de vlotte songs weten spelers Nora van Dartel en Mingus Kramer de dilemma’s geestig voor het voetlicht te brengen.

Ode aan de hand

Het leuke aan Festival Tweetakt is de enorme variatie aan voorstellingen, van werk van beginnende makers als deze tot gerenommeerde gezelschappen als Het Filiaal theatermakers. Die laatste toont op het festival Talking Hands, waarin handen op alle mogelijke manieren centraal staan. De spil van de voorstelling is Mauricio de Kok, danser én gebarentolk, die in iedere scène aanwezig is om de gesproken woorden van simultane vertaling te voorzien. De vloeiende manier waarop De Kok de taal gebaart, leidt tot een begoochelende choreografie – je kan je ogen bijna niet van hem afhouden.

Tegelijkertijd is dat jammer, want er valt in Talking Hands meer moois te beleven. Door middel van de live-cinema¬ stijl van het gezelschap worden handen menselijke personages, ontstaat er via schaduwspel een verhaal over een opgraving van grottekeningen en verkleden de vijf spelers zich in een hilarische scène als vingers om een ode aan de hand te kunnen brengen. Zo rijgen de makers op vermakelijke wijze een eclectische mix van stijlen en sketches aan elkaar.

Eén van de sterkste kanten van Tweetakt is de warme band die het festival onderhoudt met de Belgische theatersector. Dit jaar zijn er opnieuw veel voorstellingen van over de grens te zien, waaronder het opzwepende Followfollow van fABULEUS. Zoals in de meeste voorstellingen van het Leuvense jongerentheatergezelschap spelen jongeren tussen de 14 en 22 zelf de hoofdrol. Choreograaf Koen De Preter giet zijn voorstelling in wat te voor de hand liggende vormen (je kunt de improvisatieopdrachten nog door het merendeel van de scènes heen zien schemeren), maar het spelplezier van zijn elfkoppige cast maakt veel goed: de energie waarmee de cast zich op hun solo’s en duetten werpen werkt aanstekelijk. Door rijkelijk uit Tiktokdansjes te putten, maar ook door in de muziekkeuze flink uit zijn eigen jeugd te citeren, levert De Preter zowel een generatieportret af als een tijdloze ode aan jong zijn.