N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Muziek
Eenmansband Mezerg komt niet graag alledaags voor de dag. Een uitverkochte Melkweg danste anderhalf uur lang op ritmes waarvan soms zelfs onduidelijk was waar ze vandaan kwamen.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/04/data98861689-ca8e54.jpg)
Aan de oppervlakte van de muziekindustrie is hij nog een grote onbekende, maar onder liefhebbers gaat zowat ieder filmpje dat de Fransman Marc Mezergue maakt zo viraal als maar kan. Hij maakte daarin bijvoorbeeld al eens een muziekinstrument van partjes watermeloen.
Vaak zijn zijn handen en voeten gekoppeld aan allerlei instrumenten. Behalve bij de theremin, een synthesizer waarbij juist de afstand tussen de antennes en de handen de toon bepaalt.
In de Melkweg was het vrijdag slechts een van de vele elementen in de grote set-up waarachter Mezerg plaatsnam. Op alle mogelijke manieren weet hij er muziek mee te maken. De effectpedalen, keyboards en synthesizers zijn constant in bedrijf. Hij is in staat om tegelijkertijd meerdere (!) percussiepartijen te spelen met zijn voeten, met zijn handen twee compleet verschillende toetspartijen te spelen en er om de maat ook nog die befaamde en ronkende theremin aan toe te voegen.
Feestvreugde
Met zijn eigen tomeloze energie haalde hij iedereen meteen bij de les. Door vaak te variëren met volumes en tempi – ook binnen de nummers – houdt hij de spanningsboog constant gespannen. Als dan ook plots Milko opduikt, de violist die hem ook in de vele filmpjes op internet vergezelt, is de feestvreugde compleet.
Samen jagen ze de snelheidsmeters flink in het rood, met bijvoorbeeld wilde balkanbeats. Op een gegeven moment klinken er zoveel geluiden dat niet meer bij te houden is met welke ledemaat Mezerg precies welke partij aan het spelen is.
Precies op tijd last hij een adempauze in. Niet voor zichzelf, maar voor het publiek. Zodra er een rode lamp op het geplooide gordijn achter hem schijnt, en enkel zijn silhouet ertegen afsteekt, waan je je door zijn beheerste spel haast in een Parijse jazzclub.
Mezerg blijkt een meester van de crescendo. Door meerdere keren een nummer op- en uit te bouwen, soms tot wel een kwartier lang, is zijn lichaam continu in beweging. Zijn muziek laat hém niet dansen, maar zijn dans bepaalt als het ware de muziek. Je hebt muziekfreaks en freak-muziek; bij een optreden van Mezerg krijg je het allebei. En dat zorgde voor negentig minuten lang pure euforie.
