‘Loop niet zo snel dat je vergeet te kijken” is de wijze raad van de 84-jarige Jørgen aan zijn dochter Margreth Olin. Met Songs of Earth maakt zij zowel een oogverblindende ode aan haar ouders als aan het imposante landschap waar zij opgroeide: de Noorse fjorden. De familie Olin woont al generaties lang in Oldedalen, een vallei in het westen van Noorwegen. Haar vader gidst haar door het landschap dat hij op zijn duimpje kent, vier seizoenen lang. Samen met een proloog en epiloog structureren de verglijdende seizoenen de natuurdocumentaire.
Net als veel hedendaagse natuurfilms bevat Songs of Earth imposante, met een drone gemaakte beelden. Hier hebben ze ook echt een vertellende functie. De fraaie panoramashots tonen de mens als nietig wezen in een overweldigende omgeving. Het is natuur die veel geeft, maar ook neemt. Naast prachtig licht, van helder blauw tot pikzwart, laat Olin sporadisch natuurgeweld zien, met lawines en water dat donderend naar beneden valt langs hoge rotsen. Een van de mooiste droneshots toont een van boven gefilmde storm die ritmisch van boomtop naar boomtop beweegt. Dat is imponerend om te zien, maar de natuur kan ook meedogenloos zijn. Zo verhaalt Songs of Earth bijvoorbeeld van rampen waarbij hele families om het leven kwamen, zoals bij een landverschuiving waarvan we ook historische beelden zien. De Olins hebben geleerd daarmee te leven. Songs of Earth is minder expliciet in het laten zien van de gevolgen van de klimaatcrisis dan menig moderne natuurfilm. De afkalvende gletsjers spreken voor zich. Jørgen praat er even kort over, waarna hij weer kordaat over glibberende rotsen stapt.
Het is Olin te doen om het persoonlijke – de geschiedenis van haar voorvaderen in Oldedalen – en het universele. Die parallel wordt fraai geïllustreerd in sequenties die bijvoorbeeld de verweerde bast van een boom vergelijken met de oude huid van haar vader: qua textuur ontlopen ze elkaar niet veel.
Het persoonlijke zit ook in de oude volksliedjes die moeder Magnhild zingt en de poëzie die Jørgen voordraagt. Diens vader plantte ooit een spar in de vallei, eentje die inmiddels enorm is geworden, waarin hij elk jaar met Kerst lichtjes hangt. Het shot van deze verlichte kerstboom in de pikdonkere vallei is esthetisch fraai, maar heeft ook symbolische betekenis. Lang nadat wij er niet meer zijn, staat deze boom er nog. Dat stemt melancholiek, een gemoedstoestand die door de stemmige muziek wordt bekrachtigd, maar leidt uiteindelijk tot berusting. Net zoals Jørgen zich al met zijn naderende dood heeft verzoend. Want zo gaan die dingen nou eenmaal.
