N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Duurder leven De prijzen stijgen, of het nu gaat over energie, benzine of levensmiddelen. Leven wordt rap duurder. Welke gevolgen heeft dat voor mensen?
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2022/08/data89544153-690718.png)
Ze laat een stilte vallen. Als ze weer aan een zin begint, trilt haar stem. „Ik word er emotioneel van. Het raakt me zo.” De Amsterdamse Maureen Philippus (70) weet hoe het is om geen geld te hebben. Geen ijskast, lege keukenkastjes, „nooit eens een dagje uit, maar daar wel naar verlangen”. Zo groeide ze zelf op. Inmiddels heeft ze een „comfortabel pensioen”, waarmee ze ongeveer een modaal inkomen heeft. „Meer dan genoeg, als je niet veel eisen stelt.”
Maar om zich heen ziet ze de armoede toenemen. Ze ziet dat mensen het „moeilijker krijgen”. Vanwege duurdere boodschappen, hoge energierekeningen, stijgende vervoerskosten. Kennissen die moeite hebben de boodschappen te betalen, ouders die hun kinderen zonder ontbijt naar school sturen, meer mensen die bij de Voedselbank aankloppen. „Dat mag toch helemaal niet, in zo’n welvarend land? We moesten ons schamen.”
Voor haar werk als organisatie-adviseur bij vrijwilligerscentrale iDOE ging ze zelf weleens langs bij de Voedselbank. „Eén krat met boodschappen kregen die mensen dan mee, voor de hele week”, zegt ze, weer met trillende stem, „hoe kan dat nou?”
Van jongs af aan zag én beleefde ze armoede. Eerst in Jakarta, waar ze geboren is en mensen op straat zag leven, „of op een vuilnisbelt”. Daarna in Amsterdam, waar ze op haar negende naartoe verhuisde en waar het voor haar gezin lastig rondkomen was.
Dat meer gezinnen vanwege de huidige economische situatie in de armoede zullen belanden, daar maakt Philippus zich „grote zorgen” over. Zelf heeft ze haar uitgavenpatroon nog niet hoeven aanpassen, „maar ik ben nooit iemand geweest die heel veel uitgeeft”.
De vakantie dit jaar was, net als meestal, in eigen land: met de trein naar Limburg. „Ach, als je vroeger geen luxe hebt gehad, mis je het nu ook niet. En je waardeert wat je wél hebt.”
Sinds haar pensioen koopt ze wel vaker nieuwe kleding. De meeste van haar kleren draagt ze al „tig jaar”, maar de laatste jaren staat ze zichzelf toe „het er een beetje van te nemen”. Mocht het leven ook voor haar te duur worden, dan is dat het eerste waar ze op zal besparen. „Behalve op warme sokken. Och, die koude winters vroeger, zonder warme kleding. Dat was een crime!”
Politici doen niet genoeg hun best minder bedeelden te helpen, vindt Philippus. Ze weet er wel iets tegen: iedereen die een hoge positie gaat bekleden, moet éérst twee jaar leven op bijstandsniveau. Kijk naar de Toeslagenaffaire, zegt ze. „De slachtoffers werden niet geloofd, gewantrouwd. Waarom? Omdat die hoge piefen zich niet kunnen voorstellen hoe de situatie is. Als ze zélf in die situatie hadden gezeten, hadden ze dat misschien wel gekund. Ik gun het iedereen in een goede wieg geboren te worden. Maar je moet wel weten waar je het over hebt.”
