Luka Modric mag nog dromen van WK-succes nadat Japan met penalty’s werd verslagen

Luka Modric (37) mag blijven hopen op een afscheid met een wereldtitel. Bij zijn laatste WK plaatste hij zich in Qatar met Kroatië ten koste van Japan voor kwartfinale. Modric keek bij de beslissende strafschoppenserie in het Al Janoub-stadion in Al Wakrah vanaf de bank toe en viel zijn ploeggenoten op het veld in de armen. Uit opluchting.

Kroatië is aan de hand van Modric uitgegroeid tot een grootmacht in het internationale voetbal. Op het WK van 2018 in Rusland werd het land vice-wereldkampioen. Het leverde ‘de Johan Cruijff van de Balkan’ in hetzelfde jaar de Gouden Bal op, als beste voetballer van de wereld. Maar Modric zou die maar wat graag inleveren voor een wereldbeker met Kroatië.

In de schaduw van Messi

Hij speelt op dit WK in de schaduw van Lionel Messi (35) en Ronaldo (37). De Argentijn (zeven gouden ballen) en de Portugees (vijf gouden ballen) zijn eveneens nog in de strijd om de eerste wereldtitel met hun land te winnen. Het moet voor Messi en Ronaldo de nog ontbrekende kroon op hun succesvolle carrières worden. Voor Modric zou het vooral een enorme bonus zijn.

Modric gaat nu al de geschiedenis in als de leider van het succesvolste Kroatische elftal ooit. De recordinternational (159 interlands) heeft zijn landgenoten Zvonimir Boban, Davor Suker en Robert Prosinecki in alles overtroffen. Zíj waren de boegbeelden van de eerste generatie Kroatische voetballers, die hun landgenoten trots maakten met een derde plaats op het WK van 1998 – waarin de troostfinale werd gewonnen van Nederland.

Modric was twaalf jaar toen Kroatië debuteerde op het WK in Frankrijk. Het was voor Kroatië veel meer dan voetbal. Voor iedere wedstrijd werd het ‘Ons mooie vaderland’ op het veld en de tribunes uit volle borst gezongen. De ploeg speelde voor het aanzien van 4,3 miljoen Kroaten. Modric zat als jonge jongen voor de televisie. Net als velen gebrandmerkt door de oorlog waarin hij op zijn zesde zijn opa en naamgenoot Luka Modric verloor. Hij was een Kroatische herder, op een vroege morgen in 1991 zomaar doodgeschoten in de graslanden van de streek Modrici door Servische strijdkrachten.

Lees ook dit essay van Peter Zantingh: de laatste kans van Lionel Messi

Het is de geboortegrond van Modric en zijn familie, die hij snel na de dood van zijn opa noodgedwongen moest verruilen voor de havenstad Zadar. Daar woonde hij zeven jaar met zijn familie, schuilend voor de bommen. Modric leerde in stad aan de Adriatische zee wel voetballen. De kleine spelmaker ontwikkelde zijn techniek door uren achtereen op straat te spelen. Toch moest Modric jaren strijden tegen het vooroordeel dat hij te klein was voor profvoetbal.

Modric logenstrafte de kenners die niet in hem geloofden, en had daar een lange weg van Dinamo Zagreb via Zrinjski Mostar, Inter Zapresi, Tottenham Hotspur naar Real Madrid voor nodig. Ook in dienst van de Spaanse grootmacht moest Modric zich aanvankelijk bewijzen. Coach José Mourinho zag het niet echt in hem zitten en zadelde de middenvelder op met veel tactische opdrachten. Het gevoelsmens Modric stond er lang in de schaduw van superster Ronaldo en clubicoon Sergio Ramos. Maar Modric overleefde ze beiden en is nog altijd de motor op het midden van Real Madrid met wie hij dit jaar de Champions League won.

Hij is vanzelfsprekend ook de ‘nummer 10’ van Kroatië in Qatar. Hij speelde tot dusver zeker geen groots WK, en kon tegen Marokko, Canada, België en Japan slechts bij vlagen laten zien waar het publiek in Qatar op hoopte. Een passje met buitenkant voet, een geniale steekbal.

Modric kwam voor de achtste finale tegen toernooirevelatie Japan (dat Duitsland en Spanje versloeg) met zijn wapperende haren het veld op. De paar duizend Kroatische fans zongen het volkslied met hem mee. Vlak voor de aftrap pepte Modric zijn ploeggenoten nog één keer op. Alsof hij besefte dat dit weleens zijn zestiende en laatste WK-duel kon worden.

Bang om te verliezen

Modric is de belangrijkste speler in de selectie van bondscoach Zlatko Dalic, die in Qatar op twee gedachten hinkt. Aan de ene kant hoopte hij dat Modric met andere ervaren krachten uit de selectie van 2018 zoals doelman Dominik Livakovic, Domagoj Vida, Dejan Lovren, Mateo Kovacic, Marcelo Brozovi, Ivan Perisic en Andrej Kramaric weer de magie van dat toernooi op kunnen roepen. En daarnaast verwacht de bondscoach dat talentvolle spelers als Josko Gvardiol, Lovro Majer en Borna Sosa voor nieuwe impulsen zorgen. Dat lukte op dit WK tot dusver maar ten dele.

Modric had moeite het spel te bepalen tegen de snelle en wendbare Japanners. Het weinig enerverende duel ging lang gelijkop totdat Daizen Maeda vlak voor rust de Japanners uit een voorzet van Maya Toshida op een voorsprong zette. Tien minuten na de hervatting maakte Ivan Perisic met een knappe kopbal uit een assist van Dejan Lovren gelijk. Beide ploegen waren vooral bang om te verliezen, waardoor de eerste penaltyserie van het WK onvermijdelijk was.

Hij stond dus al niet meer op het veld toen de strafschoppen moesten worden genomen. Hij was in de negende minuut van de verlenging gewisseld voor Lovro Majer. Vanaf de zijkant zag Modric hoe doelman Livakovic met drie gestopte penalty’s zijn WK-droom in leven hield. Mario Pasalic schoot vervolgens de beslissende strafschop raak voor Kroatië. Modric was als een kind zo blij.