Leuk, een albumcover voor Beyoncé, maar niet haar droomopdracht

Marilyn Monroe-haar

Ze ontmoetten elkaar in 2014. Imruh Asha, geboren en getogen in Breda, was toen – tot grote schrik van zijn moeder – net gestopt met zijn studie multimedia design aan de Hogeschool van Amsterdam om fulltime te gaan werken bij SPRMRKT, een vooruitstrevende Amsterdamse modewinkel. Daar leerde hij voor het eerst stylisten kennen, die daar kleding kwamen lenen voor bijvoorbeeld Humberto Tan of de opnames van Idols. „Maar het kwam door de modemagazines die in de winkel lagen dat ik dacht: dit is iets voor mij.” In de avonduren werkte hij bij Chicago Social Club op het Leidseplein, waar Carlijn Jacobs op een avond portretten van bezoekers maakte voor i-D Nederland. „Ze had platinablond Marilyn Monroe-haar; ik vond haar heel mooi en expressief”, zegt Asha. „Ze moest later op de avond nog naar een aantal andere clubs, dus ik bood aan haar te brengen op mijn brommertje. Sindsdien zijn we samen.”

Jacobs is geboren in Groeningen, „een Brabants dorp in the middle of nowhere, met destijds tweehonderd inwoners.” Op haar vijftiende besloot ze, „heel random”, een camera te kopen. „Eerst fotografeerde ik bloemen in de tuin. Later mijn beste vriendin en haar zelfontworpen jurken in de hooiberg van de buurman.” Dat fotografie ook echt haar beroep kon worden, realiseerde ze zich pas toen ze van een studie media en entertainment aan Hogeschool Inholland overstapte naar de kunstacademie in Rotterdam – de afdeling lifestyle & design – en voor het eerst fotografieles kreeg.

Al gauw gingen ze samenwerken, hij als stylist, zij als fotograaf. Als beginnend stylist is kleding lenen bij modehuizen vrijwel onmogelijk, maar hij had de sleutel van SPRMRKT en dus het hele assortiment tot zijn beschikking. Na sluitingstijd deden ze er samen shoots, bijvoorbeeld voor het Nederlandse tijdschrift Glamcult.

Vanaf dat moment gingen ze stapje voor stapje op hun doel af: werken voor grote internationale magazines en modemerken. Ze werkten ook los van elkaar. Hij kleedde artiesten aan voor videoclips en deed de styling voor lookbooks van merken als Calvin Klein. Zij fotografeerde voor kleine internationale tijdschriften. Op een gegeven moment werkten ze allebei, apart, voor de Nederlandse Vogue.

Dichter bij het vuur

Vier jaar geleden besloten ze naar Parijs te verhuizen om dichter bij het vuur te zitten. Even overwogen ze Londen, maar die stad vonden ze toch te grijs en te grauw. „Parijs voelt gezelliger en bourgondischer”, zegt Jacobs. „We blijven toch Brabanders.” Zonder bezichtiging zeiden ze ja tegen een krap zolderappartement middenin Le Marais.

Coronajaar 2020 betekende voor zowel Asha als Jacobs de grote doorbraak. Asha had inmiddels shoots voor de Italiaanse en Oekraïense Vogue en in de modewereld hoog aangeschreven magazines als Purple en Revue op zijn cv staan, de styling van de show van de New Yorkse ontwerper Christopher John Rogers, een Nike-campagne met hiphopsuperster Drake. In 2020 werd Ibrahim Kamara, een van de succesvolste stylisten van dit moment, benoemd tot hoofdredacteur bij Dazed. „We volgden elkaar op Instagram, maar hadden elkaar nog nooit ontmoet toen hij me opeens een bericht stuurde en vroeg of ik met hem wilde afspreken. Het was nog niet bekend dat hij naar Dazed ging, dus ik had geen idee wat hij van me wilde. Hij kwam naar mijn studio en na een uur lang vragen stellen bood hij me opeens die job aan. Toen ging mijn carrière wel even door een paar barrières tegelijk heen.”

Ze overwogen Londen, het werd Parijs, dat voelde gezelliger. ‘We blijven toch Brabanders’

Nog geen anderhalf jaar later promoveerde hij tot fashion director. Sindsdien bepaalt hij welke fotografen en stylisten voor het blad werken. „Nu kan ik andere mensen kansen geven, dat geeft me veel voldoening.” Bijvoorbeeld Tenzing, een zesjarige jongen uit Nepal die hij de cover van het laatste voorjaarsnummer liet fotograferen. „Ik had twee jaar geleden een documentaire gezien waarin hij vertelde dat hij fotograaf wilde worden, en sindsdien wilde ik met hem werken. Hij woont in een soort kinderkamp voor underprivileged kinderen. Toen we daar aankwamen, gaven we hem een camera en hij zei meteen dat hij geen zin had om te fotograferen.” Het jongetje woonde pas een paar maanden in het kamp, en moest nog wennen. „Daar zat ik dan, met een set designer en twee assistenten, helemaal naar Nepal gevlogen. De volgende dag was hij gelukkig wel enthousiast. Naast foto’s van de modellen heeft hij ook geweldige foto’s van zijn vriendjes, een hond en het landschap gemaakt.”

Na afloop begon Asha een crowdfunding-actie om een studiefonds voor Tenzing op te zetten. „Het voelde niet goed om een shoot met een kind te doen en daarna weer uit zijn leven te verdwijnen. Hij is nog jong en kan natuurlijk nog van gedachten veranderen, maar áls hij later fotografie wil studeren op een kunstacademie, dan kan dat.”

Asha werkt liever met kunstfotografen dan met modefotografen („No offense naar Carlijn”, lacht hij). Erwin Wurm, Paul Kooiker, Viviane Sassen, Hans Eijkelboom. „Zij benaderen mode op een heel andere manier, dus dat levert verrassende foto’s op.” Een van zijn favoriete shoots maakte hij met fotograaf Grégory Escande uit Mozambique, die voorbijgangers en profil fotografeert. „Ik had hem op Instagram gevonden en het leek me te gek om zijn werk in een modejasje te stoppen. De foto’s zijn geweldig geworden. Maar ze hebben me wel drie mental breakdowns gekost. Ik ben in m’n eentje met tig koffers vol kleren naar Mozambique gevlogen. Zonder visum, dus het was bij aankomst maar gokken of ik het land binnengelaten zou worden.”

Beetje geluk

Ook Jacobs carrière explodeerde na de verhuizing naar Parijs. Ze klom op naar steeds grotere, internationale tijdschriften. De grote doorbraak kwam toen ze voor de Franse Vogue een coverserie mocht schieten voor het oktobernummer van 2020, met toenmalig hoofdredacteur Emmanuelle Alt als stylist. „Dat was bijzonder, want zij werkte al jaren met dezelfde fotografen, bijna allemaal mannen bovendien.”

Asha kan zich nog goed herinneren dat ze net naar Parijs verhuisd waren, door Le Marais wandelden en samen fantaseerden over de klussen die ze over tien jaar het liefst zouden willen doen. „Anderhalf jaar later waren al die dromen al uitgekomen.” Is dat niet onwerkelijk? Soms wel, zegt Jacobs. „Maar het ís de werkelijkheid, dus je went eraan.” En ze hebben er allebei hard voor gewerkt, zegt Asha. „We hebben echt uren gemaakt, heel veel uren.” Volgens hem is hun succes niet alleen een kwestie van hard werken en de juiste mensen tegenkomen, maar ook van een beetje geluk hebben. „Soms moet iemand je gewoon iets gunnen.”

Afgelopen maart kwam Jacobs’ Amerikaanse Vogue-cover uit met Kim Kardashian. Ze noemt haar de leukste en makkelijkste beroemdheid met wie ze ooit gewerkt heeft. Ze was bij Kardashian thuis in Californië en fotografeerde ook haar vier kinderen. Jacobs: „Kim was echt heel lief, en happy dat ze de cover kreeg. Ze had maar anderhalve dag, maar ging al om vijf uur in de make-up zodat we genoeg tijd hadden. Ze is gewoon heel professioneel.”„En je zit in de serie!”, zegt Asha, doelend op The Kardashians, de nieuwe realityserie van Kim Kardashian en haar familie, waarin beelden van de covershoot te zien zijn. „Om dit soort dingen moeten we samen het hardst lachen. Oh my God, wat is er met ons leven gebeurd, denken we dan.” Sinds die cover is Jacobs al een paar keer gevraagd om campagnes te doen voor Skims, Kardashians shapewearmerk. En zus Khloe Kardashian heeft haar gevraagd voor haar spijkerbroekenmerk. „Maar dat is wel heel commerciëel, die kant wil ik niet op.”

Dankzij hun werk hebben ze inmiddels de hele wereld gezien. Jacobs favoriete bestemming is Las Vegas. „Ik ben er al zeker vijf keer geweest, maar elke keer als ik weer mag, ben ik weer blij. De kitscherige architectuur, het gokken, al die types die daar rondlopen – ik kijk m’n ogen uit.”

Een paar maanden geleden zijn ze samen naar Sri Lanka geweest voor een commercial van diamantair Graff. Asha: „We hebben één ketting gefotografeerd die 50 miljoen waard was – 50 miljoen! Met de waarde van alle sieraden in die commercial had ook de hele kust van Sri Lanka opgeknapt kunnen worden.”

Veeleisende opdrachtgevers

Een klus als de albumcover van Beyoncé is leuk, zegt Jacobs, maar het is niet haar droomopdracht. „Beyoncé heeft een enorm team en iedereen wil iets: zijzelf, de art directors. Uiteindelijk moet je als fotograaf dan compromissen sluiten.” Meestal is ze minder toegeeflijk. „In het begin vond ik het best moeilijk om tegen veeleisende opdrachtgevers in te gaan. We werken vaak met mensen die twintig jaar meer ervaring hebben, dan is het best lastig om te zeggen: mijn idee is beter, ik wil het zo. Inmiddels denk ik: alles leuk en aardig, maar míjn naam komt erbij, niet die van jou. Dus ik vecht echt voor mijn visie. Je moet jezelf beschermen, anders blijft er niks over van je signatuur. Ik vind het heel moeilijk om iets te maken waar ik niet achter sta, ook al is het voor een commerciële opdracht die ik nooit aan iemand ga laten zien. Als het tóch gebeurt, ben ik altijd even helemaal ontdaan. Wat érg dat ik dit heb gemaakt, denk ik dan.”

Vandaar dat Jacobs het liefst vrij werk maakt. De komende periode willen ze samen tijd vrijmaken voor werk dat ze uiteindelijk in een galerie of boek willen presenteren.

Vanwege haar perfectionisme en uitgesproken smaak doet Jacobs, als een van de weinige fotografen op haar niveau, de nabewerking van nog bijna al haar foto’s zelf. Na elke shoot zit ze dagenlang achter haar computer om de foto’s van precies de juist kleuren en texturen te voorzien. „Ik zou het wel uit handen kunnen geven, maar precies uitleggen wat ik wil kost zoveel tijd dat ik het net zo goed zelf kan doen.”

„Ik lééf echt voor beeld”, zegt ze even later. „Dat was vroeger al zo. Als vijftienjarige struinde ik dagenlang Tumblr af om foto’s te bekijken van bijvoorbeeld David LaChapelle en Miles Aldridge. En mijn Hyves-pagina zag er heel sick uit. Ik had mezelf leren programmeren en de achtergrond bestond uit gifjes van gekleurde poedels die bewogen. Dat had niemand.”

De hond van Ludovic de Saint Sernin

In hun zeldzame vrije tijd fietsen ze het liefst samen door Parijs, op de blauwe Van Moofs die in een hoek van de woonkamer staan. Jacobs zit op badminton. „Maar het lukt me absoluut niet om elke week te gaan. Als ik wel ga, krijg ik blikken van: wat kom jij hier doen?”

Hun Brabantse families, die regelmatig langskomen, spreken ze bijna elke dag. „Ze begrijpen inmiddels wat ons werk inhoudt”, zegt Jacobs. Lachend: „Zeker sinds na mijn shoot met Kim Kardashian bij RTL Boulevard werd gezegd dat het echt héél bijzonder is wat ik doe.”

Toen Asha 30 werd, kwamen zijn moeder en twee zusjes naar Parijs voor het feestje. „Simon Porte Jacquemus [oprichter van modelabel Jacquemus] was er ook. M’n jongste zusje kon het niet geloven, ze werd helemaal gek. Ik heb haar aan hem voorgesteld maar ze kon bijna niet meer praten.”

Jacquemus is niet de enige uit de modewereld met wie ze bevriend zijn geraakt. Straks gaan ze naar een feest van Nicolas Di Felice, creatief directeur van modehuis Courrèges. Met ontwerper Ludovic de Saint Sernin delen ze hond Louis, waarmee ze graag lange wandelingen maken. Het Nederlandse model Parker van Noord, die om de hoek woont, komt geregeld FIFA spelen of helpen in Asha’s studio. „Hij vindt het leuk om met zijn handen te werken”, zegt Asha.

„We zoeken gewoon de mensen uit die lief en normaal zijn”, zegt Jacobs. „Ook om mee te werken. Als we geen goed gevoel hebben bij iemand, werken we gewoon nooit meer met die persoon. Dit werk moet vooral leuk zijn. Want uiteindelijk is het gewoon één groot verkleedfeest.”