Na het overlijden van Wim stroomden er ten huize Meus honderden kaartjes en briefjes van medeleven binnen. Mensen die Meus van haar noch pluim kenden, wilden hem en zijn familie een hart onder de riem steken. Niet zelden gingen die briefjes en kaartjes gepaard met een eigen persoonlijk verhaal van verlies of rouw. Meus bewaarde elke blijk van medeleven zorgvuldig.
Bijna een jaar later gaat hij op zoek naar de mensen die hem met hun troostende woorden en eigen getuigenissen door die eerste donkere periode hebben geholpen. Maar ook op andere manieren ontmoet hij lotgenoten, wildvreemde mensen met wie hij een herkenbaar gevoel van gemis deelt.
