N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data97173561-8bafaf.jpg)
Is het de waan van de dag? Een waanidee, een wáánzinnige droom? Er valt heel wat te associëren met een bandnaam als Waan. Maar zeker is dat Waan, de nieuwe band van saxofonist Bart Wirtz en toetsenist Emiel van Rijthoven die voor zijn eerste plaat getekend is op het Duitse Sonar Kollektiv van jazzdanceformatie Jazzanova, vol de fantasie prikkelt.
Van Rijthoven speelde met vocalisten als Wouter Hamel, Giovanca en Waylon en in de band Sensuál. Wirtz kennen we als saxofonist in het Artvark Saxophone Quartet en het New Rotterdam Jazz Orchestra, plus de fraaie platen onder zijn eigen naam waarop hij de hardboptraditie aan modern groovende jazz linkte. Op zijn laatste album Beneath the Surface (2016) gaf hij al blijk van interesse in elektronica, samples en effecten.
Op Echo Echo van Waan wordt tussen jazz en dance nieuw leven geblazen in het eigenlijk ‘vergeten’ late jaren negentig genre nujazz. De samenwerking van Wirtz en Van Rijthoven zit ’m in elastische grooves in ruimtelijk artistiek avontuur. Met onder meer drummers Mark Schilders, Jimmi Hueting, bassist Kasper Kalf en basklarinettist Mete Erker heeft Waan opwekkende beats, pakkend wegleidende saxlijnen en onpeilbare elektronische sounds.
Soms heeft de muziek iets van de tropische onrust zoals die te horen valt in de soundtrack van hitserie White Lotus: broeierig, ongrijpbaar. Lichtelijk bedwelmend ook. Dansbaar toch zeker altijd wel. Een van de sterkste nummers is ‘1974’ dat vanuit een gortdroge puls en repetitieve blaaslijnen gaat kolken. Maar als Waan richting lichtvoetig en té loungy trekt, wordt het oppassen: duik dieper en je vindt meer.
