In woonplaats Borne heeft Nathalie Baartman een rocksterrenstatus

Aanvankelijk was Nathalie Baartman (49) dolblij: ze was onderweg geweest naar een optreden, maar keerde zo ongeveer joelend rechtsomkeert toen ze werd afgebeld met de mededeling dat de theaters dicht moesten vanwege de coronapandemie. Want wie dacht dat het altijd een traktatie was om op een zaterdagavond naar een uithoek van het land te trekken heeft het mis, zo vertelt ze in SNAK.

Lees ook deze recensie: Steengoed cabaret van Saman Amini over de onmogelijkheid van integreren

Het kenmerkt de levenshouding van Baartman, in wier leven het altijd een beetje voelt alsof het op haar verjaardag de hele dag aan regenen is: het is wel een leuke dag, maar er hangen toch donkere wolken in de lucht. Het maakt Baartman tot een tragi-komisch figuur, iets waar ze zelf als eerste de humor van inziet. Zo staat ze weliswaar in de spotlights, maar treedt ze voornamelijk op buiten de Randstad. En een zeer kort optreden in streekfilm De beentjes van Sint-Hildegard leverde haar een rocksterrenstatus op in woonplaats Borne, maar de vruchten die ze hier vervolgens van kon plukken bleken toch anders te smaken dan ze had verwacht. Ze vertelt er met smaak over in haar sterke achtste voorstelling.

Vervreemding

In SNAK legt Baartman uit waarom iedereen een aangename manier moet vinden om zich te uiten. Wanneer je dit niet doet, vindt het leven wel een manier voor jou. Als je pech hebt, kan het dan zo zijn dat je bijvoorbeeld met stoelen gaat gooien tijdens een voetbalwedstrijd. Tijdens de coronaperiode herontdekte Baartman dat op het podium staan haar manier was geweest om zich te uiten en nu dit niet kon, leverde dit lichte vervreemding op. Het resultaat hiervan levert in SNAK een aantal fijne absurdistische nummers op, waaronder een erotisch ‘hijglied’ in het Twents.

Het praten in dialect is weliswaar onderdeel van Baartmans act als cabaretier uit de provincie die wat bang is voor de grote stad, maar het is onnodig dat ze iets te vaak de lach probeert te ontlokken door streekgenoten te imiteren in plat Twents. Veel boeiender is het als Baartman strooit met pakkende oneliners (‘Het leven is een kras op je aanrecht’) of haar familieleer uit de doeken doet (‘Eerst leerden wij praten, daarna leerden wij zwijgen’).

Het hoogtepunt van de voorstelling is een verhaal waarmee Baartman haar eigen theorie bewijst dat men gekke dingen gaat doen wanneer hen een pijler van het bestaan wordt ontnomen. Ze vond ze zichzelf tijdens de coronaperiode terug als deelnemer aan een ‘kamelenwandeling’ in groepsverband, waar ze zich groen en geel ergert aan haar groepsgenoten en vooral aan een bepaald type jas. Baartman vertelt er met precies de goede mix van ergernis en vreugde over. Juist wanneer het effect hiervan wel uitgewerkt lijkt te zijn, volgt er aan het eind een onverwachte en lieve wending.