In ‘The Son‘ is een nieuwe generatie ouders weer net zo veeleisend

Soms is liefde niet genoeg. Wordt liefde zelfs het probleem. Peter, die zijn vrouw Kate en zoon Nicholas verliet, moet een vitaal besluit nemen in The Son. Kan hij zijn depressieve zoon opnieuw verstoten?

Acteur Hugh Jackman heeft als een bloedhond op de rol van Peter gejaagd, zegt hij in Venetië, waar The Son woensdag in wereldpremière gaat. „Als ouder ben je continu doodsbang foute beslissingen te nemen, al gaat het over wat je in hun lunchbox stopt.” Jackman heeft als vader Peter Miller de echte hoofdrol in dit derde deel van toneelschrijver en filmregisseur Florian Zellers familietrilogie. Voorganger The Father bezorgde Anthony Hopkins vorig jaar zijn tweede Oscar; een subjectieve, om zijn eigen as draaiende film over de beleving van een dementerende man die greep tracht te houden op de vlagen en flarden die zijn realiteit vormen.

The Son is totaal anders, met een objectief, lineair plot. In New York tasten we door de machteloze ogen van de ouders de ongrijpbare 17-jarige Nicholas (Zen McGrath) af. Hij is triest, zelfdestructief en steeds vaker agressief tegen zijn moeder Kate (Laura Dern), die hem dicht op de huid zit. Als blijkt dat Nicholas al maanden spijbelt en zichzelf snijdt, trekt hij bij wijze van nieuwe start in bij vader Peter (Hugh Jackman), die dan net begonnen is aan een tweede leg met zijn nieuwe eega Beth (Vanessa Kirby) en hengelt naar een droombaan in Washington.

Nicholas leeft op in pa’s wolkenkrabber. Of speelt hij mooi weer, nu om pa niet teleur te stellen? Voor Tsjechov-fans is er alvast een jachtgeweer achter de wasmachine verstopt, wat extra tensie geeft aan dit neerslachtige plot. Dat jachtgeweer verbeeldt falend vaderschap. Het is een cadeau van de narcistische, egoïstische opa – een kort, maar intens optreden van Anthony Hopkins – die Peter vroeger zijn eisen, verwachtingen en hobby’s opdrong. Zo’n vader zal Peter nooit worden, want hij heeft wél oog voor zijn zoon. Hij zal hem nooit beschamen, dwingen of vernederen.

Hoewel niet zo verbluffend als The Father, blijkt The Son een sterke, emotionele film die de knoop van machteloosheid, schuldgevoel en onuitgesproken verwijten aansnoert waarin ouders en depressieve tieners zich vastdraaien. De wanhoop als kinderen liegen en zwijgen over hun malaise. Omdat zij weten dat hun ouders het als persoonlijk falen ervaren. Het is immers hun taak hun kinderen gelukkig te maken.

Onmacht

Wat een naïeve, knullige ouders, denk je na afloop in eerste instantie. Tot actrice Laura Dern op de persconferentie wijst op de huidige epidemie van tienerdepressie, verergerd door de pandemie. En je denkt aan de respons van de huidige generatie ouders op sociale media. „Snowflakes”, noemen die de jongeren van nu; ‘ze kunnen ook nergens tegen.’ We denken wel dat we beter zijn, maar zoveel betere ouders dan onze eigen ouders zijn we eigenlijk niet.

Florian Zeller, die The Son vijf jaar geleden schreef, zegt dat het een persoonlijk verhaal is, maar niet autobiografisch – al heeft hij een 17-jarige dochter. „Als vader is je instinct problemen op te willen lossen. Je wilt sterk en stabiel en betrouwbaar voor ze zijn, maar je kunt niet alles fixen. Soms is het beter je onmacht te accepteren.”