‘In jezelf geloven, moed houden: zo heb ik overleefd’

Sjoerd: „Afgelopen week vierden we het kinderfeestje van Jurgen, de jongste. Met tien kinderen zijn we naar Jump XL geweest in Hengelo, zo’n trampolinespringparadijs. Het was grappig om te zien hoe de kinderen werkelijk naar binnen stoven en anderhalf uur later helemaal bezweet en afgemat weer naar buiten kwamen.

„Het was wel een gedenkwaardig moment. Niet alleen omdat dit weer een eerste kinderfeestje was na twee jaar corona, maar ook omdat ik het samen met de moeder van de kinderen heb georganiseerd. Ze hielp bijvoorbeeld met het rijden naar de locatie en had tevoren een groepskortingscode gevonden en naar me doorgestuurd. Dat had ik een jaar geleden nog niet kunnen denken.

„We leerden elkaar kennen in 2008. In 2010 zijn we getrouwd en in 2016 officieel gescheiden. Na de geboorte van de tweede kreeg ze last van zware psychische problemen. Ze werd steeds eigenzinniger, was manisch, leefde eigenlijk niet meer in de realiteit. Daardoor kregen we vaker ruzie, wat haar klachten alleen maar verergerde – een neerwaartse spiraal. Het lastige was dat ze niet wilde erkennen wat ze had; ze wilde geen hulp en ook geen medicatie. Zo is die relatiebreuk ontstaan. De kinderen waren toen 4 en 6.

Uit huis geplaatst

„Ik kon terecht in een klein appartement in Enschede, werkte in Doetinchem, een uur verderop, en had de volledige zorg voor de jongens. De moeder was het er niet mee eens dat haar de zorg voor de kinderen werd ontnomen. De kinderen zijn zelfs officieel bij haar uit huis geplaatst en ze kreeg een schoolverbod, waar ze zich niet altijd aan hield. Een paar keer is de politie erbijgekomen. Op overlevingsmodus ben ik die tijd doorgekomen; overleven, in jezelf blijven geloven en niet de moed verliezen. Daar heb ik ook wel begeleiding in gehad van de ggz.

„Op mijn werk in Doetinchem zagen ze ook dat dit niet vol te houden was, dus ik kon via hen terecht bij een outplacementbureau. Dat hielp bij het zoeken naar een nieuwe baan dichter bij huis. Ook ben ik hard op zoek gegaan naar een andere woning. Dat is uiteindelijk deze sociale huurwoning geworden in het centrum van Enschede; een lot uit de loterij! Ik krijg hier huursubsidie, de school van de jongste is om de hoek en er wonen veel vriendjes in de buurt. Bovendien is het een goed geïsoleerd nieuwbouwhuis met zonnepanelen op het dak; ook wel prettig met deze energieprijzen.

„Sinds anderhalf jaar gaat het een stuk beter. Uiteindelijk heeft de moeder toch hulp geaccepteerd; ze woont nu begeleid en heeft medicatie. Er zijn weer afspraken met haar te maken – en er is dus een kinderfeestje mee te organiseren. De jongens gaan nu elke woensdagmiddag en een weekend per twee weken naar haar toe. Ze zijn daar graag. Het maakt dat ik ook weer wat tijd voor mezelf heb. Meer vrijheid, meer lucht. Afgelopen zomer heb ik zelfs een groepsreis kunnen maken, een week naar Rome. De jongens waren een aantal dagen bij hun moeder, en de andere dagen bij mijn vader. Dat die ruimte er weer is, was wel even een geluksmoment.

„We zijn hecht, de jongens en ik. Dat krijg je al snel als je een eenoudergezin bent. Hoewel ik met de oudste ook wel veel ben gebotst. Door alles wat hij heeft meegemaakt, zat hij niet lekker in zijn vel. Hij heeft ook behoorlijk last van dyslexie en zit daardoor op het speciaal basisonderwijs. Hij zat in een drukke klas met veel andere kinderen met ‘rugzakjes’. Een jaar geleden is hij naar een andere school gegaan, waar het klein en fijn is. Sindsdien gaat het een stuk beter. Volgend jaar gaat hij naar een reguliere middelbare school; een leuke vmbo groenschool hier in de buurt.

Sociale sport

„Een tijdje geleden hoorde ik via een kennis van een Israëlische zelfverdedigingssport waar ze hier in Enschede lessen in geven: krav maga. Het gaat vooral over voor jezelf opkomen en samenwerken: dat leek me wel iets voor Sebas. Dat kan hij wel een beetje gebruiken. Uiteindelijk wilde Jurgen ook meedoen en ondertussen volg ik zelf sinds een tijdje daar ook lessen. Ik zwem ook één keer in de week, maar dat is toch vrij solitair. Dit is meer een sociale sport.

„En ja, de jongens gamen ook veel – zoals jongens doen van die leeftijd. Maar als ik wel eens lees dat ‘de jeugd van tegenwoordig’ niet meer buitenspeelt, denk ik toch: dat is een tikkeltje overdreven.

„Zelf heb ik na de mavo de middelbare bosbouwschool gedaan in Velp. Je leerde daar ook technisch tekenen en via een baan bij een adviesbureau ben ik uiteindelijk in de IT beland. Nu werk ik als applicatiebeheerder bij Onderhoud Enschede; een semi-overheidsorganisatie die alle wegen, riolering, het groen en de begraafplaatsen van de stad bijhoudt. Ik zorg dat het centrale onderhoudssysteem goed draait en maak geografische kaarten op basis van data, maar adviseer ook over de planning en hoe we zaken makkelijker en efficiënter kunnen inrichten. Alleen maar IT-werk zou voor mij te abstract zijn. Door het advieswerk draag ik ook wat tastbaarders bij.

„Ik werk dertig uur in de week en heb sinds drie jaar een vast contract. Dat geeft rust. Al met al is de boel beter in balans. Ik heb tijd om meer te sporten en om boeken en tijdschriften te lezen; zoals nu met een proefabonnement op het geschiedenismagazine Historia. Ik heb zelfs een… tja, soort van relatie. Het is nog pril, maar het is heel leuk. Ze woont in Almelo en zit in eenzelfde gezinssituatie als ik. Op zondag spreken we nu regelmatig af. Dat heeft misschien wel potentie.”