In Italiaans ‘Il colibrì’ spelen toeval en noodlot een erg grote rol

Als jongetje brengt Marco zijn vakanties door aan de Toscaanse kust. Het vakantiehuis van zijn welgestelde familie grenst aan dat van een Frans gezin. Hij wordt verliefd op het Franse meisje Luisa, maar het begin van hun idyllische romance aan zee wordt verstoord door een ingrijpende gebeurtenis waar Marco zich schuldig over voelt en die zijn leven zal tekenen.

In het ambitieuze familiedrama Il colibrì, naar de roman van Sandro Veronesi, worden veel incidenten aan elkaar geregen, en dat over drie generaties en met veel personages. Heden en verleden lopen door elkaar, dus het is bovendien opletten geblazen. Daarbij is de symboliek net iets te nadrukkelijk aanwezig. Zo is de volwassen Marco (gespeeld door de charismatische Pierfrancesco Favino) een oogarts: ironisch voor een man die zijn eigen leven niet in focus heeft. Hij is de kolibrie uit de titel, al is die metafoor niet eenduidig: hij staat voor het feit dat hij als kind een groeistoornis had, voor Marco’s zoeken naar evenwicht en voor het gegeven dat hij altijd op één plek fladdert. Toeval en noodlot spelen een grote rol in Marco’s leven, wat hem uiteindelijk in een grote existentiële crisis zal storten. Maar het is nogal veel wat hem en de zijnen overkomt, en dat maakt Il colibrì uiteindelijk net iets te melodramatisch.

Toch is het geen vervelende film: locaties, acteurs en kostumering maken veel goed. Ook biedt hij stof tot nadenken. Is bijvoorbeeld de platonische relatie tussen Marco en jeugdliefde Luisa – hun scènes samen behoren tot de beste uit de film – erger dan overspel? Kun je als volwassene loskomen van je ouders, wier ongelukkige huwelijk een slecht voorbeeld is?

Daar staat dan weer tegenover dat de make-up die de acteurs ouder moet laten lijken storend is, je kijkt vooral naar lagen latex waar de emoties niet echt doorheen komen.

https://www.youtube.com/watch?v=m_SQBrtPYUs