‘Ik krijg chips op steeds meer plekken in mijn lichaam’

‘In mijn rechterhand zitten twee chips. Ik heb nu geen sleutels meer nodig om mijn huis binnen te komen, of in mijn auto te stappen. Ze werken ook als digitale toegangssleutel: voor mijn bestanden in de cloud, voor mijn ‘bitcoins wallet’.

„Biotech gaat ons leven beheersen. Dat verhaal vertel ik niet alleen, ik wil dit ook uit eigen ervaring en beleving kunnen zeggen. Ik zou een flut-futurist zijn wanneer ik alleen maar toekomstmuziek liet horen.

„Als volgende krijg ik een chip onder mijn huid, achter in mijn nek, bij mijn hersenschors. Die gaat ervoor zorgen dat mijn energie stabiel op een hoog niveau blijft. Ik ben zo’n typisch ADHD-kind. In mijn jonge jaren ben ik door mijn ouders stevig onder de duim gehouden. Als volwassene kun je dan last krijgen van overcompensatie. Ik moet oppassen dat ik mezelf niet voorbijloop. Met zo’n chip kunnen mijn adrenaline en andere stresshormonen in balans blijven. Intussen sport ik iedere dag. Voor nu is dit even het beste medicijn.

„Die chip zou al in mijn nek geplaatst zijn, in New York. Dat is vertraagd, door corona. Vóór eind volgend jaar zit-ie erin – geheid.

„Ik geef lezingen, praat op seminars, adviseer bedrijven en overheden. Als ik praat over biotech, infotech, artificial intelligence, blockchain en quantum computing krijg ik steeds diezelfde vraag: ‘Moeten we dat willen?’ Ik vind dat de verkeerde vraag. Vraag één moet zijn: ‘Kan technologie bijdragen aan de kwaliteit van leven van mensen: aan betere gezondheid, fysiek en mentaal; aan beter onderwijs; aan het opwekken van duurzame energie, aan voedselproductie die de aarde niet schaadt?’

„Het antwoord op die vraag is natuurlijk: ja! Vraag twee volgt dan vanzelf: ‘Hoe kunnen we dit zó organiseren dat we de wereld vooruit helpen, in plaats van kapot maken? Dat zijn ethische vragen, die we onmogelijk kunnen ontlopen. Het probleem van deze tijd zit niet in de technologische ontwikkeling. Die zit in te veel oude, blanke mannen in de top van het bedrijfsleven en de politiek, van wie velen dit moeilijk snappen. Zij denken dat ze de toekomst kunnen tegenhouden door te onderdrukken dat we hierover te praten.

‘Ik leef nu net iets meer dan een halve eeuw. Ik ben ervan overtuigd dat ik omstreeks mijn honderdste levensjaar nog altijd gezond en fit zal zijn. In de komende decennia krijg ik chips op steeds meer plekken in mijn lichaam. Die zijn met elkaar verbonden. Mijn dokters worden systeembeheerders. Ze kunnen straks op ieder moment ‘uitlezen’ hoe en waar mijn lichaam en geest beginnen te haperen. Dat is allesbehalve ingewikkeld. Op simpele schaal gebeurt dit nu al, met smart watches.

„Ziektes zijn steeds vroeger op te sporen en heel gericht te behandelen. Vullingen in mijn kiezen kunnen fungeren als reservoir voor medicijnen. Loopt mijn bloeddruk te hoog op, dan gaat er ergens in mijn mond een minuscuul luikje open om dit te corrigeren. Daar merk ik verder niks van.

„De grote vooruitgang zit ’m in het repareren van defecten in mijn celdeling. In mijn lichaam zitten een stuk of vijftien vitale organen: hersenen, huid, hart, maag, lever, enzovoorts. Het zal niet lang meer duren of die kunnen zichzelf herstellen, wanneer ze daartoe automatisch een biotech-signaal krijgen.

„Science fiction? Absoluut niet. Kijk alleen al naar het werk van de Nederlandse Nobelprijswinnaar Ben Feringa en zijn minuscule robotjes, de nanobots. Hier ontstaat een fundamenteel nieuwe generatie van geneesmiddelen. Als je bedenkt wat Feringa alleen al in de afgelopen tien jaar heeft ontwikkeld en je extrapoleert dat twintig jaar vooruit, mét de versnelling die technologie steeds in gang zet, dan kun je begrijpen dat dit geen luchtfietsen is.

„Over een halve eeuw, of later, zal ik niet sterven door een ziekte. Ik kan zelf beslissen wanneer ik zeg: het is mooi geweest.”