‘Ik heb geleerd tevreden te zijn met dit leven’

Liesbeth: „Het gebeurde op 12 april 2008, tijdens een wedstrijd ter afsluiting van het slipjachtseizoen. Ik gleed van mijn paard en voelde dat ik mijn kniebanden scheurde. Omdat ik toen trombose kreeg, moest ik bloedverdunners slikken. Dat waren er alleen veel te veel, waardoor er een bloeding optrad en ik zes weken later met gillende sirenes naar het ziekenhuis werd gebracht.

„De arts schreef op dat hij dacht aan een bloeding in mijn nek, gaf me nog meer bloedverdunners en twee dagen later werd ik totaal verlamd wakker. Een medische misser… Ik wilde toen nog maar één ding: dood. Maar na een operatie en fysiotherapie kon ik na acht weken weer één teen bewegen. Toen wist ik dat er hoop was. Ja, ik ben erg optimistisch van aard.

„Na zes maanden in een revalidatiecentrum kon ik lopen met een rollator. Ik vond het er vreselijk, ik miste mijn huis, mijn dieren en mijn kinderen, maar wist ook dat ik moest investeren in mezelf.

„Gelukkig was ik in topconditie, doordat ik zo lang paard heb gereden. Als er bezoek kwam, gingen we naar een café, zodat ik toch een béétje een normaal leven had.

„Uiteindelijk kon ik in huis los lopen, tot ik in 2012 een heup brak. Nu kan ik thuis kleine stappen zetten, maar ik moet altijd steun zoeken. Buiten loop ik met krukken of gebruik ik een scootmobiel die mee kan in de auto.

„Het besef dat mijn oude leven nooit meer terug zou komen, maakte me wel verdrietig, maar daar moet je niet in blijven hangen. Die energie kan ik beter gebruiken. Onder meer voor de juridische strijd om schadevergoeding. Dat was pittig naast de revalidatie. Het hele proces heeft zevenenhalf jaar geduurd, maar ik heb gewonnen. Ik heb er een boek over geschreven, Terug in het zadel, ter inspiratie voor anderen om nooit op te geven.

„Mijn woonboerderij heb ik verkocht, dat ging niet meer.”

Groot rijbewijs

„Tot de val van het paard was ik zakenvrouw. In 1986 begon ik samen met een compagnon een headhuntbedrijf in Amsterdam. Ik was een van de eerste vrouwelijke headhunters in Nederland. Mijn echtgenoot was ouder dan ik en hij zorgde voor onze zoon en dochter. In 1999 ben ik een eigen headhuntbedrijf begonnen in Barneveld, dichter bij ons huis in Putten. In die tijd heb ik ook mijn groot rijbewijs gehaald, zodat ik onze paarden kon vervoeren naar wedstrijden.

„In 2007 overleed mijn man, in 2008 kreeg ik het ongeluk en in 2009 ging mijn bedrijf failliet, omdat ik er niet kon zijn en de crisis uitbrak. Man weg, lijf weg, bedrijf weg, in drie jaar tijd. En daarmee mijn pensioen, want ik wilde ooit van de verkoop van dat bedrijf gaan leven. Nu is de schadevergoeding mijn pensioen. Ik ben wel weer gaan werken, op projectbasis. Ik adviseer nu een bedrijf in tiny houses en doe een paar headhuntopdrachten per jaar. Want ik wil graag zakelijk actief blijven, zeker nu alles zo duur geworden is.”

Kicken

„Verder ben ik erg druk met de Stichting Beter Lopen. Twee jaar geleden kwam ik in aanraking met de Lokomat, een lopende band waarop mensen die niet kunnen lopen dankzij een soort harnas toch stappen kunnen zetten. Er zijn twee van die apparaten in klinieken in Nederland, maar alleen voor de eigen patiënten. Ik heb samen met drie vrienden een crowdfundingsactie opgezet en nu staat er ook een Lokomat bij mijn fysiotherapeut in Nijkerk, voor iedereen toegankelijk. Een particulier heeft die 4,5 ton voorgeschoten en nu moeten we dat gaan terugbetalen. Op 14 september is er een galadiner met veiling, maar dat is nog niet genoeg om die schuld af te lossen.

„Het doel is om zo’n apparaat in elke provincie te krijgen, want het is echt fantastisch. Een meisje van vier dat gedeeltelijk verlamd is, kan nu weer een beetje staan. Zelf heb ik nu ’s nachts minder spasmen en kan ik 2.500 stappen per dag zetten op de Lokomat, dat is toch kicken!?

„We willen de stichting echt tot een succes maken. Ik praat met geldschieters en verzekeraars om hen te overtuigen van de resultaten en ontvang belangstellende experts. Ik heb erg moeten wennen aan het feit dat mijn werkzame leven voorbij was, maar op deze manier ben ik toch weer nuttig bezig. Ik heb de mazzel dat ik een groot netwerk heb en goed kan praten.”

Pootjebaden

„Na de afsluiting van de rechtszaak heb ik met mijn kinderen een cruise gemaakt en in 2017 ben ik met een vriendin naar Australië geweest. Met hulp is dat allemaal gelukt. En elke zomer ga ik met vriendinnen een week naar een strandhuisje in Katwijk. Pootjebaden in de rolstoel met dikke banden die je gratis kunt lenen van de gemeente. Top!”

„Ik heb nog steeds een druk sociaal leven: een grote vriendenkring, etentjes en ik blijf natuurlijk verbonden aan de jachtvereniging. Ik treur niet dat ik niet meer mee kan doen, maar draai het om: wat fijn dat ik al veertig jaar lid ben en tweemaal Nederlands kampioen jachtpaarden ‘Members-klasse’ ben geweest. Ik heb geleerd om tevreden te zijn met dit leven. Verdriet en boosheid heb ik geparkeerd en ik zal er het beste van blijven maken.”

In Spitsuur vertellen stellen en singles hoe zij werk en privé combineren. Meedoen? Mail naar [email protected]