Hoe popduo Ciao Lucifer stereotypen doorbreekt met een hoge falsetstem

Rockmuzikanten mogen zich best kwetsbaar opstellen, vinden Marnix Dorrestein en Willem Wits. In augustus 2020, toen de theaters na de lockdown weer voorzichtig opengingen, betraden ze het podium van De Brakke Grond geheel naakt. Het Vlaams Cultuurhuis was met afzonderlijke compartimenten omgebouwd tot peepshow, en het duo vond dat ze de daad bij het woord moesten voegen. Het voelde bevrijdend, net als die keer dat ze zonder kleren in een sauna speelden. Maar daar was iedereen naakt. In De Brakke Grond schoten ze onmiddellijk na hun blote entree een overall aan. Wie met zijn ogen knipperde had het gemist. Het moest natuurlijk wel een peepshow blijven.

Ciao Lucifer, zoals ze zich samen noemen, wil af van de machocultuur die vaak om rockmuziek heen hangt. Good News heet hun nieuwe album met compacte, inventieve popsongs. „We willen muziek maken waar mensen blij van worden”, zegt Dorrestein. „Tegelijk willen we iets laten blijken van onze innerlijke strijd. Als vroege dertigers werden we geconfronteerd met de voor- en nadelen van volwassen worden. Het avontuur in onze muziek moest behouden blijven. Onze gevoelige kant mag erin tot uiting komen. Het hoeft niet af te doen aan je mannelijkheid als je besluit om lief te zijn voor andere mensen.”

Herman van Veen

Ciao Lucifers debuut uit 2019 heette Are We Even Growing Up? ‘Too Late To Die Young’, luidt een veelzeggende songtitel op het nieuwe album. Wits en Dorrestein spelen al samen sinds de middelbare school. Jett Rebel (Jelte Tuinstra) maakte zich los uit hun muzikale cirkel. Willem Wits maakte soloplaten en theater. Marnix Dorrestein won al op zijn dertiende een compositiewedstrijd van het Nederlands Blazers Ensemble. Hij maakte modern klassieke muziek met zangeres Nora Fischer en speelde in de band van Herman van Veen, voor wie hij enkele uitdagende, elektronisch georiënteerde albums produceerde. Ook Wits speelde bij Van Veen. Zijn specialiteit is percussie, Dorrestein is multi-instrumentalist.

De duobezetting van Ciao Lucifer stelt ze voor bijzondere uitdagingen, zegt Wits. „Elk element van onze muziek moet van tevoren doordacht zijn, want er is geen vangnet als een van ons stilvalt. De liedjes moeten tot in het kleinste detail kloppen. Vergeleken bij andere bands was het enorm wennen aan de mate van verantwoordelijkheid die je hebt als je met maar twee man op het podium staat. Zingen, drummen, samples afspelen, het moet allemaal precies in elkaar passen. Instrumentale solo’s kunnen we ons zelden veroorloven. Er is gewoon geen ruimte voor gekloot.”

Ciao Lucifer wil zich niet laten vastpinnen op een muziekgenre. „We houden van compacte songs die binnen drie minuten het complete verhaal vertellen”, zegt Dorrestein. „Dat maakt het pop, zoals The Beatles nog altijd het referentiekader zijn voor alles wat met pop te maken heeft. De bagage van popliedjes uit de jaren zestig neem je altijd mee; dat zit gewoon in onze rugtas. In de aanloop naar dit album hebben we heel veel naar de soul van Al Green geluisterd, en naar zouk-muziek van een band als Kassav’ uit Guadeloupe. Op onze gezamenlijke playlist staat veel hiphop. Dat alles komt terug in de muziek.”

Falsetzang is een vaak terugkerend element. „Het geeft er iets speels aan”, zegt Dorrestein, „en ook iets vrouwelijks. De falset stelt mij in staat om te spelen met de emotie in mijn zang. Het brengt het kind in me naar boven. Mijn zanglerares vertelde me dat bijna alle mannen een onderontwikkelde falset hebben, terwijl vrouwen veel eerder geneigd zijn om zo’n hoge stem in het dagelijks leven te gebruiken. Vrouwen hoor je veel eerder een hoge gil geven als ze hun opwinding willen uiten. Bij mannen wordt dat vaak aanstellerig gevonden.”

Rolmodel

Dat soort stereotypen zijn er om doorbroken te worden, vindt Wits. „Toen ons nummer ‘So Good It Hurts’ digitaal beschikbaar werd, dachten een paar van onze fans dat we de leadzang aan Cato van Dijck van My Baby hadden uitbesteed. In werkelijkheid is het Marnix met een falsetstem. Dat was een mooi misverstand, want het thema van ons album is juist dat we die nauwe grens tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid willen opheffen. Al Green is in dat opzicht een fantastisch rolmodel. Er bestaat bijna geen stoerdere soulzanger. Maar als hij falset zingt is hij het summum van gevoeligheid. Tussen sterk en kwetsbaar loopt een dunne lijn waar wij graag overheen stappen.”

Als heteroman neigt hij naar androgyn, zegt Marnix Dorrestein die zich net als Jett Rebel vaak in het openbaar vertoont met een dameshandtas. „Los van het feit dat ik het gewoon mooi vind, is het een handig attribuut. Bij het uitzoeken van mijn kleding hoef ik niet na te denken of er voldoende zakken in zitten voor telefoon, sleutels en andere spullen. Een man met een handtas is helemaal niet vreemd. Eerder is het een praktisch ingesteld iemand.”

Willem Wits gaat in het dagelijks leven meestal gekleed in neutraal zwart. „Ik hoef niet zo nodig op te vallen. Het liefst zou ik achter het behang verdwijnen. Pas op het podium wordt de exhibitionist in mij wakker. Dan doe ik gekker dan iedereen.”