Het talent van de 22-jarige violist Daniel Lozakovich is ongelofelijk

Oei, zaterdagavond is het Concertgebouw in Amsterdam met moeite voor tweederde gevuld. Het Nederlands Philharmonisch Orkest speelt dan ook een programma dat op het oog een geschikte optie lijkt om je geslonken uitgaansbudget nog even in de portemonnee te houden: Ligeti’s vooral conceptueel interessante maar korte Atmosphères en Richard Strauss’ mondtemperatuurdramatische Also sprach Zarathustra, allebei ook bekend van Kubricks film 2001: A Space Odyssey. Je zou gaan voor Max Bruchs Vioolconcert, maar de naam van de violist is dan weer relatief onbekend en echt met hem flaneren doet het orkest ook al niet. Zijn afbeelding staat niet op de poster, wel die van de dirigerende oud-chef Marc Albrecht. Maar laten we wel wezen: wie is, diep in het Lorenzo Viotti-tijdperk, Marc Albrecht ook alweer?

Nee, dat niet de 22-jarige Daniel Lozakovich als grote trots gecommuniceerd wordt, is verdraaid onterecht. Het talent van deze jonge violist is ongelofelijk.

Lozakovich loopt rustig de hoge trap van het Concertgebouw af. Zo rustig zelfs, dat Albrecht zijn best moet doen om hem niet rechts in te halen. Het blijkt een voorbode: spelend bewaart hij die rust. Al betekent rust zeker niet krachteloos. Hij overtuigt juist met heldere, rationele, weldoordachte streken, die in leuk contrast staan met zijn over de vloer schuivende lakschoenen bij het naar links en rechts zwiepen. Alleen zijn vibrato is, met name in het eerste deel, een beetje te aanwezig; meer een basisingrediënt dan een specerij.

Lees ook: Droomdebuut van jonge violist Daniel Lozakovich in Concertgebouw

Bíjna niet bestaan

Het orkest, en met name de houtblaassectie, heeft na Ligeti’s individuele partijen opstartproblemen bij het gelijk inzetten. De eerste tutti’s zijn wat wollig en onhelder. Maar dat is vooral in het begin; in dat mooie langzame tweede deel herpakken de spelers zich. Als Lozakovich met zijn viool werkelijk een verhaal begint te vertellen, schiet het opera-orkest in de opera-modus. En dan doet het wat dit orkest als geen ander kan: bíjna niet bestaan. Prachtig wegzakken, zacht spelen, de solist dragend alle ruimte bieden. Heel af en toe is het gespreide bedje voor Lozakovich zo onweerstaanbaar, dat hij er niet meer uit lijkt te willen komen. Maar als hij er weer uit tevoorschijn komt, is hij wakker en klaar voor de volgende muzikale vertelling.

In Strauss’ Also sprach Zarathustra is her en der transparantie in de luidere tutti’s opnieuw een probleem, maar de blazers laten zich met geweldige solo’s juist van hun beste kant horen. De toegift, ‘De dans van de zeven sluiers’ uit de opera Salomé, klinkt te goed om als verrassing op het programma te staan. Denk die er maar bij op de poster: het maakt het concert een stuk smakelijker dan je op basis van de beloofde set-list verwacht.

Maandag is de herhaling van dit concert. Tijdens dit schrijven, zondag, zijn er nog schokkend veel kaarten te koop. Als ik jou was, zou ik gaan.

https://www.youtube.com/watch?v=C2nSUEkLat4