Het Songfestival-liedje is ‘een ode aan vallen en opstaan’, zei Cornald Maas

Liedje al gehoord waarmee Nederland dit jaar naar het Eurovisie Songfestival wil? Khalid & Sophie had woensdagavond de primeur. Uit vierhonderd inzendingen, zei jurylid én gast aan tafel Cornald Maas, was – het lied ‘Burning daylight’ gekozen. Het nummer is de eerste „liefdesbaby” van Duncan Laurence en zijn vriend, echt, zo werd het gezegd. Duncan, in 2019 winnaar van het songfestival, had zelf ook de artiesten bij het lied gezocht. Mia en Dion.

Presentator Khalid Kasem telde de seconden af, en toen konden we het nummer horen. Niet live, maar de opgenomen versie bij de videoclip. Ik was er niet meteen ondersteboven van, maar wat niet is kan nog komen, natuurlijk. Cornald Maas had er vooraf bij verteld dat het een „ode was aan vallen en opstaan”. En daarom luisterde ik toch met net wat meer aandacht. Dat had ermee te maken dat ik Cornald Maas’ programma Volle Zalen dat woensdag láter op de avond werd uitgezonden al had gezien. Kwestie van AvroTros vragen om een zichtlink, en die hadden ze me – onder embargo – gestuurd. Zo’n embargo is niet zo gek, programmamakers willen dat er gekeken wordt voor erover wordt geschreven, en waarom zou je ook. Nou ja, omdat het in deze aflevering van Volle Zalen over Dotan ging, de zanger die internationaal doorbrak in 2017, en nationaal instortte het jaar erop toen bleek dat hij 140 online nepaccounts had opgetuigd om zichzelf te promoten, andere artiesten te bashen en onderwijl werden ook nog verhalen van fans gedeeld, die later fake bleken te zijn. De omroep noemde het een „nieuwswaardige aflevering” waarin Dotan openhartig vertelt over de mediastorm die hem trof. Hoe hij, zeg maar, opstond na te zijn gevallen. Daarom wilde ik de aflevering graag eerder zien – ik heb heus wel een neus voor nieuwswaardigheid. En zo te lezen zou deze Volle Zalen-aflevering niet teleurstellen.

Was presentator Khalid Kasem nou echt zo enthousiast over de Songfestival-primeur of veinsde hij opwinding?

Nog even over Khalid. Was hij nou echt zo enthousiast over de Songfestival-primeur of veinsde hij opwinding? Ook de overwinning van Spakenburg op FC Utrecht (voetbal) leek hem te interesseren, in elk geval deed hij goed alsof. Maar daarna zat er een heel andere Khalid aan tafel. Dat was toen Royce de Vries aanschoof, zoon van Peter R. en voormalig kantoorgenoot uit de tijd dat Khalid advocaat was. Voor de vorm zei hij dat het vreemd was een collega/vriend te interviewen, maar dat deed hij dan ook precies niet.

Onderwerp was het door De Vries „afgedwongen” rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid dat „snoeihard” oordeelde over hoe de politie en Openbaar Ministerie hadden gehandeld rond de drie moorden in het Marengo-proces. Khalid had het rapport van a tot z gelezen en pikte eruit wat Royce de Vries, als belanghebbende en geïnterviewde, beter had kunnen zeggen. De Vries zei dat „zijn bloed kookte”, maar dat van Khalid beslist ook. Khalid wist van de hoed, de rand en de complete voorgeschiedenis en ik zag bij hem een vuurtje branden dat ik niet eerder zag.

Aan Dion, van Mia en Dion, werd gevraagd wat ‘Burning daylight’ voor hem betekende. De woorden vallen en opstaan vielen. Hij zei: „Het gaat over dat we allemaal mens zijn. Als het niet goed gaat, ga dan voor iets beters en laat het oude achter je.” Dat was grofweg ook wat Dotan openbaarde aan Cornald Maas. „Ik ben op mijn bek gegaan, maar heb er megaveel van geleerd.” Wat zegt hij als hij zegt „alles gebeurde altijd heel intens bij mij” en „ik kon nooit zo goed connecten met mensen”. Dus, hij was onzeker, werd nog onzekerder door plotseling succes… en toen? „Ik moest vallen om te leren opstaan.” O, want? „Ik moest aan de slag met dingen.” Hij is gelukkig nu. Dat is een lichtpuntje.