Guy en Roni stellen grote levensvragen en geven vooral amusante antwoorden

Wat maakt een mens zoal gelukkig? Een dampende dansvoorstelling op stuwende ritmes is in elk geval een goed begin. Zeker als die voorstelling nu eens begínt, in plaats van eindigt, met een gezamenlijke mini-rave op het toneel, samen met de acht dansers. Even het hart goed laten pompen en het lijf losgooien – probaat middel tegen herfstig chagrijn en een kansje dat de gretige, hippe achterban van Club Guy & Roni niet aan zich voorbij laat gaan.

Maar met Fortune willen choreografen Guy Weizman en Roni Haver meer. In samenwerking met het Navdhara Dance Theatre uit Mumbai, India, en vaste partner Slagwerk Den Haag wilden ze dieper in de materie, met vragen als: wat is geluk in wezen, en waarvan is dat geluk afhankelijk? Staat geluk gelijk aan fortuin, geld dus? Dus zijn wij als rijke westerlingen per definitie gelukkiger dan mensen in armere landen?

Sfeer van Mumbai

Origineel zijn die vragen niet, wel passen ze in de serie die Club Guy & Roni maakte over de menselijke conditie, de Human Odyssey, met titels als Happiness, Phobia, Love en Freedom. Fortune ademt dankzij bijdragen van componisten uit Dharavi, een arme wijk in Mumbai, de sfeer van die miljoenenstad, eeuwig in beweging, bruisend van leven. Een eigentijdse boom des levens, met een kroon die wordt gevormd door oude autobanden, tuinstoeltjes, kinderwagens enzovoort, is het centrum van het toneel. Ook de kostuums van de dansers bestaan uit gerecyclede materialen en groeien uit van eenvoudige lendedoek tot een enorme berg textiel. Rondom zitten de musici, met percussie, synthesizer, sarod en tabla.

Bij aanvang stelt danser Camilo Chapela zich voor met een beknopte familiegeschiedenis. „Ik sta hier op hun schouders” – ook een kwestie van geluk, toeval. Waarna het ensemble uitbarst in een razend energieke dans, aards en oersterk, met vaak gehoekte ledematen maar een uiterst soepele en buigbare torso. Het is de opmaat voor een caleidoscoop van levensverhaaltjes, een heerlijke herenromance, nóg heerlijker met een stickie erbij. Het geheel komt tot een kookpunt (ook in de zaal) als de groep los gaat in een typisch Bollywooddansje, met de bevallige Eliana Stragapede als begeerlijke, heupwiegende schone. Haar onbedaarlijke lachkick, even daarvoor, vormde nog een hoogtepunt. Schaterend rolt, plooit, vouwt en buigt ze zich in allerlei vormen, en zich laat dragen en jonassen door haar collega’s.

Houvast in mystiek

Grappig, maar clichématig, zijn de teksten over het bezoek aan de overweldigende miljoenenstad Mumbai, die de choreografen dwong hun westerse perspectieven op geluk bij te stellen en in te zoomen op het wezenlijke van een mensenleven: liefde, gezien en gedragen worden. De enige zekerheid is onze sterfelijkheid en, voor sommigen, houvast in religie en mystiek – de tempelreliëfs waarin de dansers zich op de achtergrond vormen zijn een mooi detail.

De uitwerking die aan de existentiële vragen wordt gegeven door middel van persoonlijke ontboezemingen van de dansers is wat mager, maar daarom niet minder amusant. En aan het einde zelfs ontroerend in zijn eenvoud, als danser Urvil Shah vertelt dat hij uit Mumbai komt en gelukkig is dat hij deze avond op het toneel kan staan.