Gebroken dromen

In voetbalwedstrijden zie je vaak spectaculaire slotfases. Niet zelden valt de beslissing in de laatste minuten. Met onmogelijke goals of penalty’s. Tegen het einde vallen er soms rode kaarten, waardoor de krachtsverhoudingen opeens veranderen. Vorige week zagen we hoe Real Madrid in het laatste halfuur voor een ommekeer zorgde en Paris Saint-Germain uitschakelde, terwijl de Franse ploeg beide wedstrijden had gedomineerd. Dat deed Ajax het grootste deel van de wedstrijd tegen Benfica, totdat het met nog een kwartier te gaan onnodig een vrije trap weggaf waaruit de Portugese ploeg het winnende doelpunt maakte. Ajax speelde dit seizoen fantastisch in de Champions League, maar opnieuw was de droom voorbij.

Juventus kende dit seizoen veel ups en downs. De laatste weken leek het tij te keren. Van goed voetbal was weliswaar nog geen sprake, maar dat kleeft ook een beetje aan het Italiaanse voetbal: daar winnen de topploegen vaak zonder goed voetbal. De meest dominante club in Italië van de laatste tien jaar speelde deze week – na een 1-1 gelijkspel in Spanje – thuis tegen Villarreal, een club met een Spaanse coach maar met een zeer Italiaanse filosofie. Korte lijnen laag voor het zestienmetergebied, counteren en loeren op de momenten dat de tegenstander fouten maakt. Juventus kreeg een koekje van eigen deeg. Doordat Juve kansen liet liggen en de enkele eigen fouten afgestraft zag worden, werd de club voor de derde achtereenvolgende keer uitgeschakeld in de achtste finales. Wat een rare Champions League is het toch. Een paar grote teams liggen eruit, net als ploegen die goed spelen en het hadden verdiend om door te gaan. Het zou zomaar kunnen dat we dit jaar een grote verrassing gaan zien, of dat de uiteindelijke winnaar in de finale niet de op papier sterkste tegenstander heeft verslagen.

Ik kan het hier niet alleen maar over voetbal hebben. De oorlog in Oekraïne gaat gepaard met zoveel leed. Vooral voor de mensen in het land, maar ook voor hen die elders in Europa hulp zoeken. Waar verkeerde keuzes in wedstrijden zoals voor Ajax en PSG uitsluitend sportief gezien consequenties hebben, zonder dat je leven ervan afhangt, zo kunnen de gevolgen van keuzes in Oekraïne – bijvoorbeeld om wel of niet te vluchten – dodelijk zijn. Vluchtelingen moeten voortdurend keuzes maken, ook als ze eenmaal over de grens zijn, net als de buitenlanders die bij het uitbreken van de oorlog in Oekraïne waren en die daar soms ook nog vastzitten. Allemaal zijn ze mede afhankelijk van keuzes van anderen; bij de grens, de bushalte, het treinstation.

Tegenover hen, eenzame en wanhopige mensen met trauma’s, maar evengoed tegenover mensen uit andere delen van de wereld die op de vlucht zijn, hebben we een verantwoordelijkheid. Waarbij het begrijpelijk is dat het makkelijker is empathie en liefde te tonen voor mensen in tragische situaties die zich dichter bij huis afspelen.

In het voetbal worden altijd fouten gemaakt, zonder dat je leven ervan afhangt, maar elk jaar krijg je de kans om het beter te doen en op de hoofdprijs te blijven jagen. Voor mensen in oorlogsgebieden en hen die oorlogen ontvluchten moet élke keuze goed zijn om van een beter leven te kunnen blijven dromen.