Festival Footprints staat vol grenzeloze groovebands om in de gaten te houden

Als een Oostenrijkse band een soort steigerpijp van drie meter lang pontificaal op het podium plant, verwacht je als bezoeker dat het meegesleepte gevaarte een hoofdrol krijgt. Niet bij Takeshi’s Cashew. Slechts eenmaal neemt fluitist Flo de paal uit de standaard en blaast. Het ding blijkt een zelf gefabriceerde fujara, een Slowaakse herdersfluit. De fujara klinkt als een buitenaardse didgeridoo.

Het duurt nog geen minuut. Daarna gaat het ding terug in de standaard en wordt niet meer aangeraakt. Maar het was het meesjouwen waard, het geluid past perfect in de funky oerfolk van het zestal. Met de pretentieloze, maar hyper-avontuurlijke aanpak is Takeshi’s Cashew het sprekende voorbeeld van de populaire ‘global groove’ die zaterdagavond op het uitverkochte Footprints in TivoliVredenburg in Utrecht centraal stond.

Het draait om veelal instrumentale muziek waarbij bas en percussie een basis leggen die op funk, hiphop en jazz gestoeld is, en waarin culturele en muzikale grenzen vervagen.

Bassisten

Het is dan ook een festival waar opeens bassisten op de voorgrond kunnen treden. Bij Takeshi’s Cashew stuitert de bassist over het podium, met zijn haarband en trainingsbroek lijkt hij zo uit de sportschool te komen. Bij het Nederlandse Cavolo Nero is bassist Chris Walthaus de roerganger. Er klinken voornamelijk instrumentale grooves van hun nieuwe EP, al roept Walthaus graag opzwepende teksten door zijn vintage microfoon.

Bij dit langharige zestal geen exotische instrumenten, maar een enorme reeks effectenpedalen om het geluid van gitaar en toetsen te vervormen tot Oosterse psychedelica. Ze bedienen zich in de al vroeg uitpuilende bovenzaal ook van afrobeat, disco en zelfs wat touareg-rock.

Het Israelische Sababa 5 laat horen hoe global grooves kunnen ontstaan uit Arabische funk en psychedelische rock. Het Rotterdamse Brintex toont zijn klasse met messcherp afgestelde jazzcomposities en broken beat. Footprints staat vol bands om goed in de gaten te houden de komende tijd.

Liefdesliedje

Maar het festival beperkt zich niet tot veelkoppige groovebands. De Angolees-Portugese Pongo zweept met haar kuduro (een moderne Angolese dansstijl) en dancehall het publiek op. Intussen ruziet ze wild dansend met de technici, want er schort wel een en ander aan het geluid. Daar heeft de Zuid-Afrikaanse zanger Bongeziwe Mabandla ook mee te kampen. Hij verpakt zijn gedragen en gelaagde Xhosa-gospelzang het liefst in bombastische synthpop, met van dik hout gezaagde drumbeats. Maar juist bij een liefdesliedje hapert de apparatuur en kiest hij voor begeleiding op slechts gitaar waarbij de volle capaciteit van zijn stem tot uiting komt.

Het hoogtepunt van de avond komt evenwel van slechts één persoon die kan klinken als een hele band en als twee werelden in een. Roufaida uit Rotterdam heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een ontroerende singer/songwriter. Ze speelt gitaar en de Marokkaanse guembri, zingt in Engels en Arabisch en bedient ondertussen samples en beats zonder dat het afleidt van haar intense liedjes. Het is niet die technische kunde die imponeert, maar de diepgang van haar stem en haar innemende podiumpresentatie. Ze krijgt de klassieke Hertz-zaal, waar sommige bezoekers nog natoeteren van Takeshi’s steigerpijp, tot tranen geroerd.

Lees ook het interview uit juli 2023 met Roufaida: ‘Je werd ineens een probleem. Terwijl je gewoon… bent’

Delen Mail de redactie