N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data98680806-fa4825.jpg)
Vlak voor een tournee door de Verenigde Staten een album uitbrengen met de titel An American Rhapsody dat is wat je noemt good thinking. Het rietkwintet Calefax is razend populair ‘aan de overkant van de vijver’, zoals saxofonist Raaf Hekkema schrijft.
Het nieuwe album meandert door de Amerikaanse muziekgeschiedenis, te beginnen met het meest iconische werk: George Gershwins ‘Rhapsody in blue’. De speelse en eigenzinnige aard van Calefax laat zich meteen kennen. Die zit ook in de keuze van het repertoire, behalve ‘Rhapsody in blue’ zwerven de vijf musici vooral door muzikaal betrekkelijk onbekende streken, althans bekeken vanuit de klassieke canon.
Ze breken een lans voor de zwarte componist Harry Burleigh, een vriend van de Tsjech Antonin Dvorak, die naar New York werd gehaald om Amerika haar eigen nationale muziek te geven. Burleigh ging niet alleen bij hem in de leer aan het conservatorium in New York, maar maakte er ook de gangen schoon voor zijn dagelijks brood.
En indachtig Dvorak, die vond dat de Verenigde Staten zijn eigen klank moest zoeken in de zwarte muziek, speelt Calefax stukken van Florence Price, Billie Holiday, Duke Ellington en Stevie Wonder. En sluit het af met het prachtige, deels gezongen, ‘New Amsterdam’ van Moondog, een legendarische, blinde straatmuzikant.
De schoonheid en fascinatie van de Calefax-bewerkingen zit hem erin dat ze zo eigen zijn, volgens het aloude principe van translatio, imitatio en aemulatio: niet het getrouw vertalen en navolgen van het origineel, maar iets toevoegen, en je in bekende muziek nieuwe smaken laten proeven en ontdekken. En dat kan dit vijftal.
