Ellen van Dijk is tot haar eigen verbazing opnieuw wereldkampioen tijdrijden

Ellen van Dijk wijst met een vragende blik naar zichzelf. Wie, ik? Ze heeft net 34,2 kilometer door de Australische kustplaats Wollongong afgelegd in die kenmerkende cadans van haar, waarbij het lijkt alsof ze langzamer trapt dan haar concurrenten, maar in werkelijkheid hogere snelheden ontwikkelt, tot ruim boven de 50 kilometer per uur. Nu ze over de finish is gekomen en langzaam uitbolt, ziet ze haar verzorgers met de armen in de lucht staan wachten. Ja, zij.

Van Dijk (35) werd zondagochtend vroeg Nederlandse tijd voor de derde keer in haar carrière wereldkampioen tijdrijden, nadat ze eerder in 2013 in Florence en vorig jaar in Brugge de snelste was geweest. Het was een onverwachte zege, zei ze naderhand tegen de NOS terwijl de gouden medaille om haar nek bungelde. Ze had sinds het EK in augustus, waar ze tweede werd op de tijdrit, geen race meer gereden omdat ze zich niet goed voelde. Daar kwam nog eens bij dat ze afgelopen donderdag haar laatste training voortijdig moest afbreken omdat ze last had van haar rug, waardoor haar benen verzuurden.

In andere jaren had de perfectionist in haar daar stress van gekregen, zei Van Dijk, maar dit jaar lukte het haar ontspannen naar de wedstrijd toe te leven. Haar jaar was al geslaagd nadat het Van Dijk in mei was gelukt het werelduurrecord te verbreken. Ze had de afgelopen twaalf maanden bovendien kunnen genieten van het rondrijden in de regenboogtrui, iets wat in 2013 onmogelijk bleek. Toen durfde ze, bevreesd voor alle verwachtingen die bij het kampioenstricot horen, niet eens te trainen in de trui.

Lees ook: De innerlijke strijd van een perfectionist (september 2021)

Intervalkoers

Dan nog had Van Dijk niet verwacht dat ze had mee kunnen strijden om de titel. Dat had alles te maken met het parcours, dat zich door het centrum van Wollongong slingerde, een stad zo groot als Eindhoven aan de oostkust van Australië. Het was keren en draaien, remmen en optrekken. Kortom: echt een intervalkoers.

Zo’n wedstrijd is normaal gesproken op het lijf geschreven van Annemiek van Vleuten, maar de olympisch kampioen tijdrijden werd zondag zevende. Ze had simpelweg een slechte dag, zei ze na afloop, gissend naar verklaringen. Misschien was Van Vleuten wel moe, na een uitzonderlijk jaar waarin ze zowel de Giro d’Italia, de Tour de France als de Vuelta a España wist te winnen. Tijdens die laatste ronde, die een week geleden eindigde, trainde Van Vleuten op de ochtenden vóór de etappes extra om zich zo goed mogelijk voor te bereiden op deze WK.

Het voordeel voor Van Dijk was dat zij niet meedeed in Spanje. Zo kon ze eerder afreizen naar Australië om te acclimatiseren en zich het parcours eigen te maken. Ze betrok er, overigens samen met Van Vleuten, speciaal een huis langs het parcours voor – weg van de rest van het Nederlandse team, dat gedurende het toernooi in Sydney verblijft. Van Dijk bemoeide zich ook met de samenstelling van het tijdritpak en met het regelen van vluchten en fietsen. „Ik heb er veel moeite voor gedaan en me zo goed mogelijk voorbereid, dus het is des te mooier dat het zich zo uitbetaalt”, zei ze na afloop voor de camera.

Toch noemde Van Dijk haar zege er eentje van de grote verrassing. „Kijk dan”, zei ze, haar medaille omhoog houdend. Ze grijnsde erbij, met een ongelovige uitdrukking op haar gelaat. „Maar ja, niemand zal me meer serieus nemen als ik zoiets zeg terwijl het zo goed gaat.” Ook Van Dijk weet inmiddels wel dat ze op de tijdrit is uitgegroeid tot de beste specialist ter wereld.