Eindelijk meegaan in de fantasiewereld van je kinderen dankzij ‘Bluey’

Er zijn kinderseries die je als ouder kunt tolereren. En er zijn kinderseries waar je je zelfs aan irriteert als je op meters afstand van de televisie in de keuken een komkommer staat te halveren. Uiterst zeldzaam zijn de kinderseries die je als ouder niet alleen tolereert, maar ook vrijwillig met je kind meekijkt. Met een grote glimlach en regelmatig zelfs een brok in je keel. Bluey, over een Australische hondenfamilie, is zo’n serie.

Entertainmentsite Vulture doopte het ‘De beste kinderserie van deze tijd’, website Fatherly omschreef Bluey als ‘De Seinfeld van de kinderseries’ en tijdschrift Rolling Stone zette het in het lijstje beste televisieseries van 2020, samen met Better Call Saul en I May Destroy You. Naar het derde seizoen, waarvan de eerste helft vorige week op Disney+ verscheen, werd door menig serieliefhebber (met kinderen) misschien wel meer uitgekeken dan naar de spin-offs van Game of Thrones en Lord of the Rings.

Dat is niet zozeer omdat de nieuwe afleveringen de kroost even zoet houden, maar omdat Bluey oprecht goed in elkaar zit. De serie is origineel, grappig en regelmatig ontroerend. In afleveringen van zo’n acht minuten vertelt Bluey knap afgeronde verhalen vol volledig uitgewerkte personages waar je direct om geeft. Dingen die menig tv-serie voor volwassenen niet lukt. En Bluey gaat over honden.

Toverveer

De hoofdpersonen zijn de Heelers; vader Bandit, moeder Chilly, en hun dochters Bluey (4) en Bingo (6). Iedere aflevering kijkt naar het alledaagse gezinsleven met jonge kinderen. Van boodschappen doen, naar de bibliotheek gaan, tot bedtijd. Bezigheden die volwassenen soms ervaren als vervelende taken, maar voor een kind een groot avontuur kunnen zijn.

Dat maker Joe Brumm zich laat inspireren door zijn twee dochters maakt de serie herkenbaar. Terwijl de kleine kijkers genieten van het fantasierijke spel van Bluey en Bingo, zien ouders de vergeten stukken speelgoed onder banken of kastjes liggen en voelen ze mee met Chilly en Bandit als deze ’s avonds uitgeput op de bank ploffen.

Wat Bandit en Chilly uitzonderlijk maakt, is de mate waarin zij bereid zijn om mee te gaan in het spel van hun kinderen. Samen creëren ze hele fantasiewerelden, ze bootsen taxiritjes na en bouwen hindernisbanen. Als dochter Bingo in het tweede seizoen een toverveer vindt waarmee ze dingen ‘loodzwaar’ tovert, loopt het gezinsleven tijdelijk spaak omdat niets meer te tillen is. En als Bluey en Bingo in seizoen drie hun vader vragen of hij ‘van gisteren’ wil spelen, waarbij hij doet alsof hij pas één dag oud is, verliest Bandit zich volledig in zijn nieuwe rol.

Dat vooral Bandit zo moeiteloos mee kan doen aan de fantasiespellen, is wat intimiderend. Er zijn aardig wat essays verschenen over hoe Bandit de lat onmogelijk hoog legt voor andere ouders. Maar het is tegelijkertijd inspirerend. Zeker voor ouders die het lastig vinden om te spelen. Want doen alsof de autosleutel met geen mogelijkheid van de grond te tillen is, blijkt een hele kleine moeite voor de hilariteit die het bij de kleine mensen in je leven teweegbrengt. Zelfs al kijken de andere volwassenen in de supermarkt even raar op. Dat zou Bandit immers ook niet tegenhouden.