Een tweede gouden medaille op een ‘typische, verschrikkelijke shorttrackdag’

Vanaf het begin was wel duidelijk dat dit de dag van Suzanne Schulting zou worden. Terwijl toeschouwers en journalisten in het Capital Indoor Stadium nog zochten naar een tribuneplek, schaatste Schulting in de kwartfinale moeiteloos naar een nieuw wereldrecord op de 1.000 meter. Ze klapte verheugd in haar handen, alsof ze wist wat nog komen zou.

De halve finale, een makkie. Als de Belgische Hanne Desmet haar inhaalt, zie je Schulting bijna denken: wat doet zij nou? Na een ronde steekt Schulting buitenom en cruiset naar de streep.

Pas in de finale wordt het spannend, écht spannend. Het plan was „insane”, zegt Schulting naderhand. Ze wilde snel starten, de leiding nemen, en die niet meer afstaan. En zo ging het ook. In de laatste halve ronde kwam de Koreaanse Choi Min-jeong nog wel heel dichtbij. Het verschil: vijf honderdsten van een seconde. „Ik kneep hem wel. Ik voelde haar komen en het had zomaar andersom kunnen vallen”, zegt Schulting.

Haar vreugdekreet was boven de muziek en de stadionspeaker uit te horen. In het coachvak pompte bondscoach Jeroen Otter een gebalde vuist in de lucht. Even later doet hij met Schulting een dansje op de boarding. Desmet, een trainingsmaatje van de Nederlanders die brons pakt, krijgt een knuffel.

Opgelucht was Schulting ook. De druk was intens, zegt ze. De verwachtingen had ze zelf gecreëerd door haar prestaties, ze is regerend wereldkampioen op alle afstanden – al was door corona vorig jaar niet iedereen aanwezig bij de WK. Het moest nu gebeuren, legt Schulting uit. Als het op een WK of EK op een afstand niet lukt, dan rijd je altijd nog voor het algemeen klassement. Bij de Spelen worden alleen afstandsmedailles uitgereikt.

Van stuiterbal naar madame

Schulting is na haar verrassende olympische titel van vier jaar geleden dus opnieuw de beste. Toen werd ze door bondscoach Otter „een stuiterbal” genoemd, afgelopen week noemde hij haar de ‘madame’ van het shorttrack. „Ze heeft heel duidelijk begrepen dat de keuzes die je dagelijks maakt in het teken van de sport moeten staan, in dienst van presteren. Ze is heel professioneel geworden.”

Schulting is rustiger, zegt ze, vertrouwt op haar routines. Die bieden houvast. „Ik was net erg hyper, maar merk dat ik sneller kalmeer.” En ze kijkt nog naar voren, de 1.500 meter en finale op de aflossing voor vrouwen komen er nog aan. Ook daar wil Schulting goud halen. Met minder dan twee keer goud zou ze niet tevreden zijn, zei ze eerder dit seizoen.

Er heerste niet alleen maar blijdschap bij de Nederlandse ploeg. De mannen haalden op de aflossing de finale niet. In de laatste ronde liet Itzhak de Laat zich inhalen door een Zuid-Koreaan en op de streep door door een Rus. Dat deed ongelooflijk veel pijn, zei Otter. „Ons team is een grote familie, en het pendulum sloeg deze dag weer eens alle kanten uit.” Schulting zag het ook gebeuren. „Ik zei tegen Jeroen: ‘Heel kut dat ze zijn uitgeschakeld, maar we gaan het er straks over hebben.’”

Toen ze met een olympische titel op zak in de kleedkamer kwam, zag Schulting haar teamgenoten zitten met tranen in de ogen. „Van geluk voor mij en van ellende omdat zij het niet hebben gehaald. Wat dat betreft was het een verschrikkelijke, typische shorttrackdag.”