‘Een mascotte is belangrijk voor het clubgevoel’

Was het altijd haar droom om mascotte te worden van de plaatselijke voetbalclub? Om bij alle thuiswedstrijden van het eerste team een enorm pak aan te trekken waar ze moeizaam in loopt, bijna niks kan zien, en het bloedheet in heeft? Nee, niet per se. Toch staat Marieke van Herk (39) straks als een tijger met cartoonogen langs het voetbalveld om het publiek te entertainen en de pupillen te vermaken die de spelers naar het veld mogen begeleiden. Ze heet dan niet meer Marieke, zegt ze, maar SjEFCe, een afgeleide van de clubnaam: EFC Eersel.

Iemand moet het doen, zegt ze laconiek als ze in de bestuurskamer van de vereniging probeert uit te leggen waarom ze ‘ja’ heeft gezegd tegen dit vrijwilligerswerk. Haar kinderen zitten met veel plezier op de voetbalvereniging, en daar moet je ook iets voor terugdoen, vindt ze. „Dat hebben mijn ouders ook altijd gedaan.” Ze is lid van commissies, tapt biertjes, en toen de moeder die „de eerste SjEFCe” speelde geen tijd meer had, bood zij zich daar ook voor aan. De woorden ‘Kempische mentaliteit’ vallen: in déze regio is het normaal om je steentje bij te dragen.

Sinds ze regelmatig op de club helpt, is ze heel snel in Eersel geïntegreerd, vertelt ze. „Ik komt uit een dorp vijftien kilometer verderop, dus ik kende hier niemand.” Nu ziet ze bekende gezichten in winkels, heeft ze haar kapster via de vereniging gevonden, wordt er altijd goed op haar drie kinderen gelet, die nu ergens op de velden rondstruinen. Laatst had ze haar enkel gebroken, en gelijk werd ze door verenigingsleden uit de brand geholpen. „Marie-José kwam bijvoorbeeld langs, haalde even de stofzuiger door het huis.”

Diezelfde Marie-José – al decennia vrijwilliger bij de club – hijst haar in het materiaalhok in het SjEFCe-pak, en helpt haar de XXL-versie van het clubshirt aan te trekken. Bij het voetbalveld aangekomen blijkt de mascotte direct een hit bij het pupillenteam. High fives worden uitgedeeld, knuffels gegeven, fotoshoots gehouden. Soms trekt „een draakie” aan haar staart, van een brutaaltje krijgt ze zelfs een schop op haar kont. De kinderen zijn erachter gekomen wie in het pak zit. „SjEFCe is de mama van Willem”, gonst het. Van Herk: „Dat is eigenlijk niet de bedoeling.”

Gelukkig vroeg een vader zich hardop af wie er in het pak zit, grijnst ze na afloop. „‘Aan de loop te zien is het een vent’, zei hij. Haha!” Nog even kijken naar de wedstrijdstand, 1-0 voor EFC Eersel, en dan weer door naar twee verjaardagen in een auto waar ze een EFC Eersel-vaantje in heeft gehangen. Merchandise draagt bij aan het clubgevoel, zegt ze. Net als een mascotte. Hebben wij de SjEFCe-douchegel al gezien?