Eén categorie mensen mag nog genadeloos worden aangepakt

Dus ik stond op het Boekenbal naast Eppo toen iemand tegen hem zei: „Wat is er gebeurd, waar is de andere helft van je gebleven?”

Vroeger deed Eppo iets op het Boekenbal, hij zat in de organisatie. In die tijd droeg hij inderdaad een grotere kledingmaat dan nu. Met grote geestdrift begon Eppo aan een lang verhaal over kleinere porties eten en beter letten op wat je tijdens een dag nou in je mond stopte. Hij had er zó’n studie van gemaakt, dat hij er wel een boek over kon schrijven. Haha, op het Boekenbal zeggen dat je over iets wel een boek kunt schrijven.

Voor de laatste aflevering van deze serie over wat wij tegenwoordig allemaal moeten, komen we natuurlijk uit bij de hoogste notering in de hitparade van wat vandaag de dag verplicht is: mager zijn. En als dat niet zo is: afvallen.

Wanneer het gaat over diëten en iedereen in het gezelschap kan zien dat jij je overduidelijk niet aan een dieet hebt gehouden, of in ieder geval niet aan een succesvolle variant, dan kun je in je hoofd al beginnen met zachtjes aftellen: een, twee, drie – en nu wordt de aandacht op mij gericht. Je kunt moeilijk ineens wegrennen, de enige mogelijkheid is ongemakkelijk staan wachten tot het zover is.

En ja hoor, daar begon Eppo al enthousiast naar mij te wijzen, ter ondersteuning van zijn betoog. Hij was een bourgondiër, net als ik, die te veel hield van eten en drinken, net als ik, en als je op onze leeftijd niet goed oplette, net als ik had gedaan, dan… – met een automatische vanzelfsprekendheid werd ik betrokken bij Eppo’s verhaal.

Als we de vele anekdotische bewijzen even beperken tot het decor van de boekenfeestjes: op een andere bijeenkomst, ik geloof dat het een van de vele ‘zomerfeesten’ was, werd ik ooit belaagd door een man die net een boek had geschreven over zijn maagverkleining. Het had hem enorm geholpen, hij was veel afgevallen. Mensen die zo’n operatie hebben ondergaan, moeten dat natuurlijk voor zichzelf verantwoorden, dus overal willen ze propageren dat het de enige juiste keuze is.

Op het festijn werd ik door deze Huib benaderd met de volgende mededeling: hij wilde met mij op de foto voor de societyrubriek van een krant. Nadat ik ja had gezegd, riep hij tegen de man die ons op de foto ging zetten: „Een voor-en-na-foto.” Tijdens de paar seconden dat we stonden te poseren, maakte hij dezelfde grap nog drie keer, voor het geval er iemand was die het nog niet had gehoord.

In een wereld waar wij elkaar allemaal scherp in de gaten houden en waar iedere vorm van discriminatie, stigmatisering of pogingen tot humor zwaar worden gesanctioneerd, is er gelukkig nog één categorie mensen over die genadeloos mag worden aangepakt. Want wie niet genoeg is afgevallen, heeft dat uiteraard aan zichzelf te danken.

Iedere keer dat ik in de spiegel kijk, moet ik denken aan wat mijn moeder me vertelde na haar bezoek aan de Hebrew Home for the Aged, het joodse bejaardentehuis in haar geboorteplaats New York. Het viel haar op dat alle bewoners van het tehuis zo mager waren, dat zag je niet vaak in Amerika. Een medewerker legde uit: „The fat ones are all dead.”

In de eerste aflevering van deze serie schreef ik over Samuel, mijn jongste zoon. Hij bevindt zich in een deel van het autismespectrum waar het jaartal 2022 hem niets zegt en hij niet wil klokkijken of weten wat je kunt kopen voor 5 euro.

Daarentegen heeft hij zichzelf door naar YouTube te kijken accentloos Amerikaans-Engels geleerd en kan hij een jaar later woord voor woord citeren wat er stond op pagina 248 van deel drie van De waanzinnige boomhut. Zijn moeder en ik zijn gek op hem, maar hoe moet dat, als eerst zijn opa’s en oma’s en later ook wij er niet meer zijn, wie gaat dan hem voor hem zorgen? Kan hij dat zelf?

Ik moet afvallen. En ik begin morgen.